Naar volgende bestemming...

Wachtend op het sprookjesachtige vliegveld van Koh Samui heb ik eindelijk 'tijd' om het tergend trage Thaise internet te trotseren voor een nieuw verslag.
Want jullie begrijpt, ik heb het de laatste tijd veel te druk gehad om een fatsoenlijk verslag in te tikken.

Sairee Beach, waar we verbleven, is een idyllisch strand in een langgerekte baai, aan beide zijden geflankeerd door met jungle begroeide bergen en rotsen. Direct achter het strand vind je, tussen de palm- en andere bomen, barretjes en restaurantjes, de meesten van hout en gebouwd op palen. Daarachter bungalowtjes waar je voor niet al teveel geld kunt verblijven.
De meeste mensen komen naar Koh Tao om te duiken en te snorkelen. Daartoe zijn er veel duikbedrijfjes en duikscholen. Voor iets van 170 euro kun je je eerste duikbrevet halen en dan heb je ook nog recht op 4 nachten gratis logies.
Het water is vrij ondiep, vooral als het eb is. Je kunt dan eigenlijk alleen maar een beetje in het ondiepe water liggen of zitten (of dobberen natuurlijk), dat minstens 35 graden is en dus aanvoelt als een heel warm bad.
Tot een uur of 5 's middags is het strand uitgestorven. De paar aanwezigen liggen dan onder een boom, in een hangmat of in bovengenoemde posities in het water, of loungen in een van de restaurantjes. Onze stek, Blue Wind, heeft de lekkerste muziek (lounge en soul), zelfgebakken taarten en de coolste loungekussens.
Wij waren met onze 10 dagen op het eiland twee van de weinige 'long-time residents'; de meeste mensen blijven een dag of 4, net genoeg om een duikbrevetje te scoren en dan, meestal tegen volle maan, door te reizen naar Koh Phangan voor een full moon party. Een paar die hards zoals wij blijven langer en dan ken je al snel iedereen.
Bij Blue Wind waren we al snel een grote familie met de andere langetermijn gasten: Marion en John, Nederlandse broer en zus met Marion's twee zoons en Roos, het vriendinnetje van een van hen. Alex, Engelse wereldreiziger, woonachtig in Vietnam, en Hong, zijn Vietnamese vrouw, samen met hun peuterzoontje Sam en haar broer die kapper is en geen woord Engels spreekt. Antonella En Gianni uit Rome met hun twee puberdochtertjes. Altijd hangt er wel iemand van hen op het terras of liggen we met een groepje onder een grote boom in de schaduw.
Aan het eind van de middag komt er leven in de brouwerij. De boten met duikers keren terug bij het strand en bij de op handen zijnde zonsondergang begint iedereen langs het strand te wandelen of gaat nog even zwemmen. De bars zetten zo aanlokkelijk mogelijke muziek op en als het gaat schemeren worden er kuilen gegraven waarin vuurpotjes en fakkels worden gezet. De barbecues worden voor de restaurants gezet en iedereen maakt zich op voor het avondeten.
Zo zagen dus onze dagen eruit: een beetje loungen, in het water dobberen, snorkelen of duiken (Aicha heeft haar Junior Scuba Diver diploma gehaald en ik heb 6 duiken gemaakt), lezen, eten, een yogalesje meedoen, kletsen met bekenden en natuurlijk slapen.
Op een gegeven moment kom je in een bijna niet meer te overkomen lethargie waarin de dagen in elkaar over lijken te lopen. Dat was voor mij het startsein om de volgende stap in onze reis te maken.
Straks vliegen we naar Singapore, waar we twee dagen gaan rondkijken. Van daar vliegen we maandagavond naar Kuching, een stad in de provincie Sarawak op Maleisisch Borneo.

Voor nu verbrengen de paar uur die liggen tussen onze bootreis naar Samui en het opstijgen van ons vliegtuig op Samui Airport, mijn favoriete luchthaven.
Er is hier geen vertrekhal maar een park met oleanders, palmbomen en bougainvillestruiken waar je op bankjes kunt zitten en in het gras kunt liggen. Ertussendoor loopt een promenade met bomen (Aicha vindt dat het doet denken aan iets in een zuidfrans stadje) met aan weerszijden allerlei winkeltjes en restaurantjes in pittoreske huisjes. Wij hebben net in een ijssalon gezeten en zitten nu al een tijdje in een sandwichbar met gratis internetcomputers. Best snel internet! In elk geval beter dan op Koh Tao.
Ik heb De Telegraaf gekocht (ik wil immers niet de indruk wekken dat ik geen toerist ben) en als we zo klaar zijn lopen we naar een van de vertreklounges. Daarbij moet je je voorstellen: een houten gebouw met palmbladeren dak en zonder muren, heel erg 'eco-resort'-achtig, met fans aan de plafonds en aquaria, zangvogeltjes, bloemen. Alleen een strand of zwembad ontbreekt nog. In de lounge kun je ook gratis internetten en er zijn gratis hapjes en drankjes verkrijgbaar.
Het is aanlokkelijk om als Tom Hanks in die ene film (hoe heette die ook maar weer?) hier op het vliegveld te stranden.
Maar laten we dat maar niet doen. Shoppingparadijs Singapore lokt, kijken of we de verschillen met Bangkok kunnen vinden!

Liefs,
Susanne

PS Ik heb wanhopig geprobeerd foto's te uploaden, maar daarvoor zijn de bestanden te groot en het Thaise internet te traag. Helaas...