nog een paar dagen

Borneo lijkt alweer zo ver weg... Toch was het nog maar een paar dagen geleden dat we met een bootje vanuit de mangrove naar het schildpaddeneiland Selingan werden gebracht. Onderweg stopten we voor de lunch op een ander eilandje, Libaran.
Zoals gezegd, Maleisie is geen Thailand. Ze hebben niet geprobeerd het allemaal zo leuk en makkelijk en comfortabel mogelijk te maken voor de toeristen. Bij Sandakan bijvoorbeeld, liggen tientallen eilanden, maar je kunt er nauwelijks heen. Er varen geen bootjes heen en weer, je kunt geen vissersbootje charteren, er zijn geen bungalowtjes te huur. Wil je naar een eilandje dan moet je een excursie boeken voor 110 euro per nacht. Je slaapt dan nog steeds in een hutje, op een van de twee of drie eilanden waar dat kan, er wordt voor je gekookt maar de eilanders laten zich niet gek maken. Ze verkopen geen souvenirs, verhuren zich niet als gids, ze wonen gewoon in hun houten huisjes op palen en leven hun traditionele leven.
In Thailand vind je dat nog maar nauwelijks. Alles is erop ingericht het toeristen zo veel mogelijk naar de zin te maken.In hoeverre Thailand daarbij haar eigen karakter weet te behouden kan ik niet beoordelen. Van Maleisie weet ik het wel: ze houden sterk vast aan hun eigen tradities, geven niets op voor het toerisme. Dat is ook wat waard.
Ondertussen zijn wij heel blij weer teruggegaan naar Thailand, waar we ons lekker en welkom en verwend voelen. Dat is kennelijk toch wat we liever willen...
Vanaf Libaran voeren we na de lunch verder naar Selingan, waar we 's avonds zouden kunnen toekijken (Inch'Allah) hoe reuzenschildpadden op het strand hun eieren kwamen leggen. Dat doen ze slechts een paar maanden per jaar en wij zaten nog net in het goede seizoen dus de kans was groot. We waren wel gewaarschuwd dat we dan dus de hele middag onszelf maar een beetje zouden moeten vermaken en dat dat weleens saai kon zijn want er was niets te doen op het eiland.
Niets te doen!!! Zoals jullie wellicht al hebben kunnen zien op de foto's beschikte het eilandje (waar je in 10 minuten omheen gelopen bent) over een van de gruwelijkste bountystranden die ik ooit gezien heb, omgeven door een adembenemend mooi onderwaterlandschap. We hebben er de hele middag gesnorkeld, ons een weg banend door miljoenen exotische vissen die ons verdrongen voor onze duikbrillen.
's Avonds kregen we een video over het leven en de voortplanting van de reuzenschildpad en na het eten begon het wachten. Maar we werden niet teleurgesteld, om kwart voor 10 werden we geroepen en spoedden ons het strandje op, waar ik bijna struikelde over een tweede reuzenschildpad die bezig was aan land te komen, terwijl nummer 1 al bezig was. Omdat ze tijdens het eieren leggen in trance zijn kun je er gewoon bij blijven staan kijken. Een heel bijzonder gezicht.
Na afloop mochten we nog helpen bij het terug naar zee brengen van die dag uit het ei gekropen schildpadjes (wat Aicha en ik die middag al stiekem hadden gedaan, omdat we ergens een schildpadje hadden gevonden dat op zijn ruggetje lag te spartelen nadat hij uit het ei was gekomen).
Selingan was een van de hoogtepunten van onze reis, kan ik wel zeggen.
Via Kuala Lumpur - een stad waar we 24 uur hebben doorgebracht maar die me niet inspireert tot een relaas - zijn we naar Koh Samui gevlogen en nu zitten we weer hier.
Nog 4 dagen en nachten en dan vliegen we weer naar huis. We hebben best zin om weer in Nederland te zijn, onze huizen en kat, iedereen weer te zien, dropjes te eten en kaas, naar de bioscoop te gaan en de Wilgenplas. Maar konden we dit eiland maar meenemen... Ik ga het echt missen.
Het strand, dat 's morgens is uitgestorven omdat de duikers al om 7 of 8 uur 's morgens uitvaren terwijl de rest uitslaapt. De barretjes, die om 6 uur fakkels aansteken en loungekussens op het strand leggen, en waar iedereen dan bij lekkere muziek naar de zonsondergang gaat liggen kijken en borrelen, nog even een laatste duik nemen of langs het strand wandelen. De lekkere pizza's van Farango en de hondjes bij Blue Wind. En vooral: de relaxte sfeer.

En ik heb mijn besluit voor de vakantie van volgend jaar al genomen. We gaan het nog avontuurlijker doen dan dit jaar. We :gaan namelijk geen vakantie boeken, geen vliegtickets, niks. We gaan gewoon van dag tot dag beslissen wat we willen doen, en misschien doen we dat wel gewoon in Nederland, misschien wel gewoon thuis! Voor deze blasee-reizigsters (ja, Aicha is ook heel blasee geworden) is dat heel avontuurlijk en zeker een keer het proberen waar. Die vrijheid betekent wel dat we ook van de ene dag op de andere mogen besluiten om weg te gaan; stappen we op een dag dat het regent toch maar in de auto om weet ik veel waarheen te rijden - of in het vliegtuig...
Mochten er genoeg stemmen voor opgaan dan schrijven we daarover gewoon ook weer een reisblogje, ha ha.

Liefs,
Susanne