Alleen

Gisteravond is Aïcha vertrokken met de KLM naar Nederland. Wekenlang had ik dagelijks gecheckt of ze echt wel terug wilde zonder mij, en ze bleef maar zeggen dat ze het echt wilde. Maar toen we gisteravond op het vliegveld stonden in de slurf, klampte ze zich huilend aan me vast en weigerde in te stappen. Het moet een hartverscheurend tafereel zijn geweest. Uiteindelijk heb ik een purser laten roepen die haar overnam, en ben ik gauw weggegaan.
Inmiddels is ze bij Barbara aangekomen en is helemaal stralend, ze had een hele leuke vlucht gehad en is blij dat ze in Nederland terug is.

Om haar toch niet te lang alleen te laten, heb ik mijn terugvlucht gewijzigd naar 2 februari. Ik land dan om 21.55 met vlucht BA444 vanuit Londen.
Ik heb echter zelf, behalve 1 of 2 dagen voor kerst, nooit terugverlangd naar Nederland. Wel naar Frankrijk, gek genoeg.

Sinds woensdagavond zijn we weer in Bangkok. Na al die bezoeken hier ben ik het toch wel leuk gaan vinden. Het is een enorm bruisende stad en er is ontzettend veel te doen. We hebben hier nu onze eigen gewoontes en plekjes. Het hotel is een beetje 'thuis' geworden. Zodra we aankomen, komt er altijd iemand naar buiten stormen: 'Hello Miss Susanne, how are you?' We krijgen inmiddels 10% korting en wanneer we ook bellen, ook al is het hotel vol, ze weten altijd wel een kamer voor ons te regelen, desnoods door te schuiven met andere klanten zodat we niet tussendoor hoeven te verhuizen. Verder doen we hier niet veel anders dan shoppen, volgende reisstappen regelen, eten, naar de film gaan, in hotel hangen, internetten en dvd-tjes kijken. Morgen ga ik wel wat doen: een dagje tempels kijken in Ayuthaya, ten noorden van Bangkok, en dan met een boot terug.

Tja, waarom ik Azië zo leuk vind? Enerzijds de vrijheid die ik hier geniet; in Nederland is alles zo ontzettend gereguleerd en uniform, hier in Azië kan alles of bijna alles. De mensen zijn ook veel beleefder en dienstbaarder, niet zo lomp als bij ons. Alles is gewoon flexibeler. Verder de combinatie van oud en nieuw; tussen de wolkenkrabbers en de wifi-zones door lopen mannetjes met handkarretjes en zitten de mensen op straat te eten. De warmte, die vind ik ook heerlijk; in Nederland heb ik het altijd koud en word ik sjacherijnig van het gebrek aan licht buiten. En de verrassingen, de laat-maar-waaien mentaliteit van de mensen hier. Omdat het niet zo overgeorganiseerd is heerst er een go-with-the-flow mentaliteit die je zelf ook snel overneemt. Uiteindelijk blijkt alles toch altijd weer op zijn pootjes terecht te komen. In Nederland hebben mensen altijd zulke vastomlijnde ideeën over hoe dingen zouden moeten zijn; en als het dan niet zo is, kunnen mensen heel negatief reageren.
Dan is er natuurlijk ook het afwisselende landschap; bergen, jungle, platteland, rijstvelden en niet te vergeten paradijselijke eilanden met droomstranden. Fascinerend vind ik de mix van het spirituele (tempels, monniken) en het laagbijdegrondse (prostitutie, hurkwc's, hektiek in de steden). Verder vind ik het reizen an sich geweldig - de vrijheid, de natuur, het onderweg zijn, de tijd en ruimte voor jezelf.
Het buitenlander-zijn hier in Azië is ook prettig. Niemand oordeelt zo manifest over je, want je bent toch anders. In Nederland is iedereen bijvoorbeeld altijd elkaar aan het be- en veroordelen; iedereen heeft commentaar op elkaars levenswijze en de keuzes die ze maken bij het opvoeden van hun kinderen. Je hoort ouders altijd kritiek leveren over de manier waarop andere mensen met hun kinderen omgaan. Niet-werkende vrouwen (of vrouwen met een luxe thuispositie met oppas-oma's en dergelijke) zitten altijd de kankeren op vrouwen die 'hun kinderen op de creche dumpen' ('neem dan een hond of een kat!') en werkende vrouwen doen laatdunkend over vrouwen die niet buitenshuis werken. Om maar wat te noemen. Al die schuine ogen op het schoolplein altijd. En dan de politiek! Als je hier de krant openslaat gaat het over bomaanslagen en politiek en natuurrampen, in Nederland lees je over wat Verdonk nu weer heeft gepresteerd (een vrouw van 96 uit Groningen die haar hele leven in Nederland heeft gewoond, alle coupletten van het Wilhelmus uit haar hoofd kent en hier is geboren moet een inburgeringsexamen doen omdat ze toevallig een Duits paspoort heeft gehad vanwege dat ze met een Duitser was getrouwd), over hoeveel vuurwerk er is gekocht en over dat een man in Almere of Lelystad een vergunning moest aanvragen om een plastic opblaasbadje voor zijn kinderen in de tuin te zetten, die na 6 maanden procederen werd geweigerd. Van die dingen. Als je in Nederland bent kun je daar nog wel om lachen (wat moet je anders), en het goede ervan is natuurlijk dat het aangeeft dat we blijkbaar niets ergers hebben om ons druk over te maken. Maar als je hier een tijdje rondreist en je leest het Nederlandse nieuws, dan vind je het op een gegeven moment echt niet meer grappig, alleen nog maar onbenullig, dat geklaag en gezeur over niets.
Alleen het eten, dat iedereen altijd zo roemt, heb ik nog steeds niet leren waarderen. Ik doe alles wat ik kan om zo Europees mogelijk te kunnen eten en probeer de rijst en noedels maximaal te ontduiken. Gelukkig lukt dat heel goed!