Koh Samet
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
25 Oktober 2006 | Thailand, Bangkok
In Bangkok hebben we ons overgegeven aan de consumptiemaatschappij: snel internet, schone straten, luxe hotel, sushi, shoppen. Na Kathmandu is Bangkok bijna Nederland. Het is plat, schoon en modern. Alles doet het. De wegen zijn perfect. De bussen zijn heel. De mensen zijn allemaal Westers gekleed en lopen met telefoons en laptops rond. Overal waar je kijkt winkels, diensten, commercie, reclame.De Skytrain rijdt elke minuut, in de wagons is airco en TV. In de Skytrain herken ik de lege blikken van de mensen uit het Westen.
In Nepal zit je met honderden arme sloebers in en op een kapotte bus, maar iedereen leeft, praat, lacht, kijkt elkaar aan. Hier staren de mensen voor zich uit over verdiepen zich in het display van hun mobiele telefoon. Het is een grote cultuurshock. Na anderhalve week verlang ik nog steeds naar Nepal terug.
Al na anderhalve dag vond ik er in Bangkok al helemaal niks meer aan. Ik heb sushi, Hollandse kaas en zelfs Hema-rookworst (!) op, ge-internet, en verder heb ik er niks te zoeken. De straten strekken zich uniform uit: winkels, wolkenkrabbers, restaurants, beautysalons, massagesalons en veel tandartsen waar je voor 200 euro je gebit kan laten bleken.
In Nepal zijn mensen al blij als ze uberhaupt een redelijk compleet gebit hebben! Nergens zie je er reclames voor schoonheidsproducten. De mensen zijn er vooral bezig met elkaar. Op elke straathoek zijn tempels waar ze offergaven brengen en bidden. Hier kun je op elke straathoek iets aan je uiterlijk laten doen...
Na drie dagen reizen we per auto naar Ban Phe, waar de boot naar Koh Samet gaat. Het is nog geen drie uur rijden over perfecte wegen, maar het is de saaiste rit van onze hele reis tot nu toe.
In Nepal rijd je over abominabele wegen in slechte auto's, maar je kijkt je ogen uit. Zelfs na 5 bezoeken verveel ik me geen seconde. Continu zie je iets moois, bijzonders of exotisch langs de weg. In Thailand zie je alleen billboards. Plat landschap, identieke gebouwen zonder karakter en nauwelijks straatleven.
Ik wil hier een Thailand zo min mogelijk tijd doorbrengen. Wat een saaie, lege, gevoelloze maatschappij.
Gevoelloos vind ik ook de stelletjes van Westerse mannen met Thaise vrouwtjes: hij oud, lelijk of gewoon raar ('breukjes', zou Roderick zeggen) en meestal kwijlend, zijn handen niet van haar af kunnende houden, zij jong, slank en verveeld, nauwelijks in staat haar afkeer te verbergen, zijn attenties ontwijkend. Ze verdienen elkaar. Hij omdat hij denkt een vrouw te kunnen kopen en overheersen, zij omdat ze een man wil alleen voor het geld. Blikjkbaar schakelt ze al haar gevoel uit.
Vlak voor ik in september afreisde moest ik denken aan Niels, die ik op mijn eerste Thailandreis in 1988 heb ontmoet. Hij was toen de reisleider en we hebben veel met elkaar opgetrokken tijdens die reis. Daarna zijn we nog zeker 5 jaar redelijk goed bevriend gebleven; we hadden vrij regelmatig contact, kwamen bij elkaar thuis en gingen weleens uit. Daarna is het contact verwaterd en ik dacht eigenlijk dat hij was geëmigreerd.
Maar vlak voor de reis dachtik ineens aan hem en het ging door mijn hoofd dat ik hem misschien wel tegen het lijf zou lopen - waarschijnlijk met 1 of meerdere kinderen in zijn kielzog.
En inderdaad, zo is dus geschied! Hij verscheen met vrouw en zoontje op de boot naar Koh Samet! Uiterlijk bijna onveranders, op een grijzend paardenstaartje na. Op de boot wat bijgekletst, daarna een pick-up truck gedeeld naar een zuidelijker gelegen baai, waar we weer ieder ons weegs gingen.
Ik herinnerde me hem als een bijzonder relaxte, goedlachse gozer, vrolijk en spontaan. Nu kwam hij juist wat zorgelijk en gespannen over. Ook leek hij zich niets te herinneren van ons jarenlange contact na Thailand - hij deed of we elkaar alleen van die reis kenden.
Mensen in Nepal waar je 10 jaar geleden eens wat mee hebt gedronken weten nu alles nog en verwelkomen je als oude vrienden. Nederlanders met wie je jarenlang bent omgegaan, weten daar niets meer van!
In Koh Samet hebben we ontzettend genoten. Koh Samet is misschien niet de koning der Bounty-eilanden (ervaren backpackers zien liever en wat meer verlaten strand) maar wel het eiland met het witste zand en heldere wateren, en vooral het eiland dat het dichtste bij Bangkok ligt.
We hadden zonder het te weten precies het weekend uitgekozen dat de Thai op maandag vrij hadden i.v.m. een feestdag, waardoor het op zaterdag- en zondagnacht heel erg druk was en we moeite hadden accommodatie te vinden.
De Thai houden niet van de natuur, volgens mij. Ze zitten met mobielen en laptops op het strand, baden met hun kleren aan en slapen met de lichten aan. Ze gaan na zonsopgang slapen en komen pas eind van de middag weer tot leven. Dat komt goed uit, want daardoor bleven de stranden ondanks de drukte overdag bijna uitgestorven.
Het leuke van Koh Samet is dat je lopend van baai naar baai kunt; in een halfuurtje ben je het halve eiland over. We hebben dus flink afgewisseld met baaien en het heel gezellig gehad. De tijd vliegt voorbij met gewoon uitkijken over de zee (en 's nachts naar de sterrenhemel, waar het vallende sterren regende!), de eerste dag op zo'n eiland denk ik altijd: wat moet ik hier. Maar na een dag of 2 zit ik in het ritme en dan kan ik het heel lang uithouden met niets doen.
Aicha en ik hebben ook heel mooi gesnorkeld, de prachtigste koraalformaties gezien. Veel beter dan een biologieles, niet?
Verder hebben we twee Nederlandse vrouwen ontmoet die hier wonen en elk drie kinderen hadden waar Aïcha heel leuk mee gespeeld heeft. Het was voor haar de eerste keer tijdens deze reis dat ze met Nederlandse kinderen kon spelen.
Nu zijn we weer twee daagjes in Bangkok; shoppen, internetten, filmpje pakken,lekker eten en visum regelen voor Laos (kan ook bij de grens, maar dan krijg je maar voor 14 dagen en wij willen een maand visum). Aanstaande zaterdag vliegen we naar Siem Reap in Cambodja om de tempels van Angkor Wat te gaan bekijken.
In Nepal zit je met honderden arme sloebers in en op een kapotte bus, maar iedereen leeft, praat, lacht, kijkt elkaar aan. Hier staren de mensen voor zich uit over verdiepen zich in het display van hun mobiele telefoon. Het is een grote cultuurshock. Na anderhalve week verlang ik nog steeds naar Nepal terug.
Al na anderhalve dag vond ik er in Bangkok al helemaal niks meer aan. Ik heb sushi, Hollandse kaas en zelfs Hema-rookworst (!) op, ge-internet, en verder heb ik er niks te zoeken. De straten strekken zich uniform uit: winkels, wolkenkrabbers, restaurants, beautysalons, massagesalons en veel tandartsen waar je voor 200 euro je gebit kan laten bleken.
In Nepal zijn mensen al blij als ze uberhaupt een redelijk compleet gebit hebben! Nergens zie je er reclames voor schoonheidsproducten. De mensen zijn er vooral bezig met elkaar. Op elke straathoek zijn tempels waar ze offergaven brengen en bidden. Hier kun je op elke straathoek iets aan je uiterlijk laten doen...
Na drie dagen reizen we per auto naar Ban Phe, waar de boot naar Koh Samet gaat. Het is nog geen drie uur rijden over perfecte wegen, maar het is de saaiste rit van onze hele reis tot nu toe.
In Nepal rijd je over abominabele wegen in slechte auto's, maar je kijkt je ogen uit. Zelfs na 5 bezoeken verveel ik me geen seconde. Continu zie je iets moois, bijzonders of exotisch langs de weg. In Thailand zie je alleen billboards. Plat landschap, identieke gebouwen zonder karakter en nauwelijks straatleven.
Ik wil hier een Thailand zo min mogelijk tijd doorbrengen. Wat een saaie, lege, gevoelloze maatschappij.
Gevoelloos vind ik ook de stelletjes van Westerse mannen met Thaise vrouwtjes: hij oud, lelijk of gewoon raar ('breukjes', zou Roderick zeggen) en meestal kwijlend, zijn handen niet van haar af kunnende houden, zij jong, slank en verveeld, nauwelijks in staat haar afkeer te verbergen, zijn attenties ontwijkend. Ze verdienen elkaar. Hij omdat hij denkt een vrouw te kunnen kopen en overheersen, zij omdat ze een man wil alleen voor het geld. Blikjkbaar schakelt ze al haar gevoel uit.
Vlak voor ik in september afreisde moest ik denken aan Niels, die ik op mijn eerste Thailandreis in 1988 heb ontmoet. Hij was toen de reisleider en we hebben veel met elkaar opgetrokken tijdens die reis. Daarna zijn we nog zeker 5 jaar redelijk goed bevriend gebleven; we hadden vrij regelmatig contact, kwamen bij elkaar thuis en gingen weleens uit. Daarna is het contact verwaterd en ik dacht eigenlijk dat hij was geëmigreerd.
Maar vlak voor de reis dachtik ineens aan hem en het ging door mijn hoofd dat ik hem misschien wel tegen het lijf zou lopen - waarschijnlijk met 1 of meerdere kinderen in zijn kielzog.
En inderdaad, zo is dus geschied! Hij verscheen met vrouw en zoontje op de boot naar Koh Samet! Uiterlijk bijna onveranders, op een grijzend paardenstaartje na. Op de boot wat bijgekletst, daarna een pick-up truck gedeeld naar een zuidelijker gelegen baai, waar we weer ieder ons weegs gingen.
Ik herinnerde me hem als een bijzonder relaxte, goedlachse gozer, vrolijk en spontaan. Nu kwam hij juist wat zorgelijk en gespannen over. Ook leek hij zich niets te herinneren van ons jarenlange contact na Thailand - hij deed of we elkaar alleen van die reis kenden.
Mensen in Nepal waar je 10 jaar geleden eens wat mee hebt gedronken weten nu alles nog en verwelkomen je als oude vrienden. Nederlanders met wie je jarenlang bent omgegaan, weten daar niets meer van!
In Koh Samet hebben we ontzettend genoten. Koh Samet is misschien niet de koning der Bounty-eilanden (ervaren backpackers zien liever en wat meer verlaten strand) maar wel het eiland met het witste zand en heldere wateren, en vooral het eiland dat het dichtste bij Bangkok ligt.
We hadden zonder het te weten precies het weekend uitgekozen dat de Thai op maandag vrij hadden i.v.m. een feestdag, waardoor het op zaterdag- en zondagnacht heel erg druk was en we moeite hadden accommodatie te vinden.
De Thai houden niet van de natuur, volgens mij. Ze zitten met mobielen en laptops op het strand, baden met hun kleren aan en slapen met de lichten aan. Ze gaan na zonsopgang slapen en komen pas eind van de middag weer tot leven. Dat komt goed uit, want daardoor bleven de stranden ondanks de drukte overdag bijna uitgestorven.
Het leuke van Koh Samet is dat je lopend van baai naar baai kunt; in een halfuurtje ben je het halve eiland over. We hebben dus flink afgewisseld met baaien en het heel gezellig gehad. De tijd vliegt voorbij met gewoon uitkijken over de zee (en 's nachts naar de sterrenhemel, waar het vallende sterren regende!), de eerste dag op zo'n eiland denk ik altijd: wat moet ik hier. Maar na een dag of 2 zit ik in het ritme en dan kan ik het heel lang uithouden met niets doen.
Aicha en ik hebben ook heel mooi gesnorkeld, de prachtigste koraalformaties gezien. Veel beter dan een biologieles, niet?
Verder hebben we twee Nederlandse vrouwen ontmoet die hier wonen en elk drie kinderen hadden waar Aïcha heel leuk mee gespeeld heeft. Het was voor haar de eerste keer tijdens deze reis dat ze met Nederlandse kinderen kon spelen.
Nu zijn we weer twee daagjes in Bangkok; shoppen, internetten, filmpje pakken,lekker eten en visum regelen voor Laos (kan ook bij de grens, maar dan krijg je maar voor 14 dagen en wij willen een maand visum). Aanstaande zaterdag vliegen we naar Siem Reap in Cambodja om de tempels van Angkor Wat te gaan bekijken.
-
26 Oktober 2006 - 13:15
Ria:
Wat heb je weer een goed en interessant stukje geschreven daar zal iedereen van gienieten.
Weet Elsa wel dat ze ook mijn stukje kan lezen????
Elsa, hierbij: riabulten.waarbenjij.nu -
27 Oktober 2006 - 13:14
Alix Royer:
Ha Susanne,
Wow, wat weet je je impressies beeldend te beschrijven! Ik ijk zo met je mee. Wat is Bangkok ook vies, hè? De lucht dan, bedoel ik. In het noorden van Thailand voelde ik me veel meer op mijn gemaak - meer de menselijke maat.
Geniet! Liefs,
Alix -
27 Oktober 2006 - 13:37
Hans:
Hoi Susanne, leuk je verhaal te lezen, maar...als je zo blijft vergelijken en keuren en afkeuren doe je het volgens mijn bescheiden mening toch niet helemaal goed.
Keuren is afhankelijk van je eigen referentiekader en behelst een boel projectie. Het zou nog leuker lezen als je de lezer de vrijgheid geeft om zelf te oordelen...
Nog veel plezier en prachtige ervaringen daar in sprookjesland. -
27 Oktober 2006 - 13:38
Hans:
Hoi Susanne, leuk je verhaal te lezen, maar...als je zo blijft vergelijken en keuren en afkeuren doe je het volgens mijn bescheiden mening toch niet helemaal goed.
Keuren is afhankelijk van je eigen referentiekader en behelst een boel projectie. Het zou nog leuker lezen als je de lezer de vrijgheid geeft om zelf te oordelen...
Nog veel plezier en prachtige ervaringen daar in sprookjesland. -
27 Oktober 2006 - 14:16
Laurens:
Wat een geweldig reisverslag Suzanne. Ik wil ook z.s.m. op reis..maar eerst de Praagsingel verkopen natuurlijk. Vr. gr. Laurens (IJsselstreek) -
28 Oktober 2006 - 07:33
Anke:
Susanne, eindelijk thuis, na ook nog 4 dagen in het ziekenhuis aan het infuus te hebben gelegen, heb ik eindelijk de tijd en de gelegenheid om de reisverslagen te lezen en ik ben bijzonder onaangenaam getroffen, door je commentaar op de 'buurvrouw van Ria'. Na van 8 uur s'morgens tot 4 uur 'smiddags door de bergen getrokken te zijn, met al vanaf de eerste stap een gigantische diarreee.
Nog niet geacclamatiseerd en dus nauwelijks lucht kunnen krijgen, is het laatste waar ik mee bezig ben het neerzetten van een 'prestatie' , dit was een pure overlevingstocht, tegen iedere afspraak in, maar dat is je duidelijk ontgaan.En vooral, dat jullie zo lekker op konden schieten zonder mij,vind ik een onaardige conclusie, hoe waar het ook zal zijn geweest.
Dit gebeuren was een grote vergissing,vooral mijn vertrouwen op jullie ervaring en inlevingsvermogen was erg naief en zal dus ook nooit meer gebeuren.
Anke
-
28 Oktober 2006 - 13:22
Susanne:
Anke, ik vind het heel jammer dat het zo gelopen is voor je. Maar ik denk niet dat iets is om op deze site uit te vechten. Dat is puur iets tussen jou en Ria. Ik ben niet betrokken geweest bij jouw beslissing om met ons de trek te gaan doen, en heb je ook niet vooraf voorgelicht, dat is allemaal buiten mij omgegaan. Het was een plan van mij en Aicha, waar jullie je later bij aangesloten hebben. Ik kende je nauwelijks maar je was van harte welkom. -
28 Oktober 2006 - 13:32
Susanne:
Hoi Hans,
Dank voor je reactie. Je hebt gelijk dat ik vergelijk en waardeoordelen vel. Maar het gaat hier natuurlijk om een persoonlijk reisverslag, waarbij ik puur mijn eigen ervaringen en gevoelens opschrijf.
Overigens heb ik gisteren genoten van de geweldige bioscopen bovenin het Siam Paragon, met de ligstoelen en dekentjes!
Laurens, leuk dat je meeleest! Wie weet doe je inspiratie op voor de reizen die je gaat maken als je mijn huis hebt verkocht;-) Lukt dat niet, dan verhuur ik het gewoon en kan je alsnog op vakantie!
Groetjes, susanne -
28 Oktober 2006 - 13:52
OLAF:
JAAAAAAAAAAA, HALLO LEKKERE SUSANNE EN AICHA,
Nou,Koh Samet is echt prachtig......en inderdaad BANGKOK is een echte moderne wereldstad, alhoewel ik daar ook wel bijzondere plekjes heb gezien en er ook wel alternatieven te doen zijn! Het regent hier vandaag en ik ga fijn strips lezen, ook een avontuur, vind ik!........liefs van OLAF EN GENIET! -
02 November 2006 - 15:12
BB:
Ik geloof niet dat jij als promotor van Thailand wordt aangesteld! Ik geloof dat ik liever met Kerst naar Nepal ga!! Nu weet ik zeker dat ik niet meer wil :-) Ik ga Birma proberen in januari.
liefs
B -
11 November 2006 - 03:39
Regien:
Wat je beschrijft over Bankok en Thailand herken ik helemaal. Ik kan me helemaal vinden in je verhaal.
liefs regien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
