Luxe
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
18 Oktober 2006 | Thailand, Bangkok
De laatste week in Nepal was gezellig. Na de trekking waren we twee dagen (drie nachten) in Kathmandu, waar we gewoon even hebben bijgetankt: internetten, kleren naar de wasserij, dat soort dingen. In een zwembad hebben Aïcha en ik twee meisjes en hun moeders leren kennen die in Kathmandu wonen. De ene, een Française, is getrouwd met een Nepalese rockstar, de andere, een Engelse, is alleenstaande moeder en heet Suzanne Bull! Suzanne en haar dochter hebben we vlak voor ons vertrek weer getroffen en toen gezamenlijk gegeten.
Tot slot zijn we met Anke en Ria nog drie nachten in het zuiden van Nepal geweest, naar het wildreservaat Chitwan. Kwa wild is het eigenlijk een park van niks: er lopen wat tijgers die je nooit ziet, er zwemmen krokodillen rond en meestal tref je wel een neushoorn, maar voor apen kun je net zo goed in Kathmandu blijven en behalve misschien een wild zwijn en wat reeën (ook te bewonderen op de Hoge Veluwe) kom je er niet veel tegen. Maar het is er wel heel leuk, omdat het landschap en de mensen er totaal anders zijn dan in de rest van Nepal. Het is eigenlijk meer India. De bewoners, de Tharu, zijn groter en veel donkerder, het zijn hele mooie mensen. Ze wonen in hutjes van riet met klei en leven van landbouw. Maar het is er vooral heel PLAT, echt nergens een bergje of heuvel te bekennen.
Na een eerste misser in een lelijk hotel zijn Aïcha en ik overgestapt naar een paradijselijke lodge, Jungle Adventure World, bestaand uit een tiental kleine huisjes met verandaatjes in een prachtige tuin direct bij de rivier. We hebben met een jeep door de jungle gereden, op de rug van een olifant neushoorns gespot en een Elephant Breeding Centre (Aïcha: “He? Olifanten Ademhalings Centrum?”) bezocht, waar Aïcha de baby olifantjes mocht voeren. Maar dat alles haalde het niet bij het dagelijkse olifantenbad, waar Aïcha aan mocht meedoen. Tussen de middag komen de olifanten terug uit de jungle en mogen dan een bad nemen in de rivier, waarna ze lekker geschrobd worden. Aïcha is twee keer met ze mee het water in geweest. Ze mocht op een olifant klimmen en die verhief zich dan uit het water, waarna hij haar met zijn slurf helemaal nat spoot! Na een tijdje rolde hij om zodat ze in het water terecht kwam. Dan klom ze er weer op en begon het spelletje weer opnieuw. Ze mocht ook helpen met schrobben.
Minder blij was Aïcha toen we in een uitgeholde boomstam de rivier op gingen. Op de kant lagen twee reusachtige krokodillen te zonnen. Ze waren zeker vier meter lang. Vanaf dat moment wilde Aïcha met alle geweld de boot uit. Normaal is ze zo stoer, maar nu bleef ze maar roepen: “Ik wil eruit! Ik wil eruit!” Toen ze dreigde overboord te springen en naar de kant te zwemmen (wat mij in de gegeven omstandigheden beduidend enger leek dan in het bootje te blijven zitten), hebben we haar maar bij het strandje afgezet.
Na Chitwan hadden we nog anderhalve dag in Kathmandu om van iedereen afscheid te nemen. Subash was op trekking maar Aïcha en ik zijn bij zijn vrouw Tirtha en hun zoontje Sachit gaan eten en Aïcha is daar blijven logeren, we hebben afscheid genomen van Ganesh en onze oude landlord van 8 jaar geleden, Mahat, met een bezoekje vereerd.
Ik heb Nepal met gemengde gevoelens verlaten. Aan de ene kant hou ik van de exotiek, de prachtige natuur, de sfeer en de ontzettend lieve, hartelijke mensen. Iedereen voelt zich verantwoordelijk voor je en bemoeit zich met je. Ze zijn nieuwsgierig, gedienstig en geïnteresseerd, willen je heel graag een plezier doen en voor je zorgen. Ongevraagd zorgt ook iedereen voor je kind. Toen Aïcha bijvoorbeeld uit de kano was gestapt en in haar eentje in het bungalowtje zat heeft Dennis, de manager van het resort, haar opgehaald en meegenomen naar het strandje om samen naar de zonsondergang te kijken en wat te drinken. Toen ik terug kwam, hoefde ik niet lang te zoeken want al na 1 dag in Sauraha kende iedereen ons: “Looking for your baby? She’s with Dennis at the beach” Aïcha voelt zich in Nepal heel vertrouwd daardoor; ze liep in Kathmandu ook gerust alleen de straat op. Als ik in mijn eentje over het plein liep, zei er altijd wel iemand: “Looking for your mother? (zo noemde iedereen Ria) She’s on the roof of Park Hotel.” Dat ging natuurlijk ook weleens irriteren, maar het voelt wel heel warm en vertrouwd dat iedereen je zo snel kent.
Wat ik wel met plezier achterlaat is de viezigheid, de drukte in Kathmandu en het feit dat niets maar dan ook niets functioneert zoals het zou moeten. Wegen - als ze er al zijn en niet worden geblokkeerd door demonstraties, Maoïsten of lawines - zitten vol gaten en zijn stoffig en vies. Ze bestaan meer uit gat dan uit weg. De telecommunicatie is er al niet veel beter: internetten kost dan wel slechts 20 cent per uur, maar om een paar mailtjes binnen te halen zit je algauw een uur online. Je wordt helemaal gek daar in die internetcafé’s, waar de toch al trage connectie om de haverklap wordt verbroken. En dat is dan alleen nog wanneer de elektriciteit het doet. In Sauraha (het dorpje bij Chitwan) bijvoorbeeld, hebben we in die drie dagen meer stroomuitval dan stroom gehad. En in grote delen van Nepal is er helemaal geen stroom. Ook in Kathmandu valt een paar keer per week de stroom uit, en de toevoer van water (laat staan warm water) is ook niet altijd zeker. En ook al zijn de mensen heel lief, ze zijn niet zo goed in zelf nadenken; je moet alles tien keer zeggen en ze doen alles heel traag en vaak nog fout ook. Een eitje koken en een kopje thee zetten duurt minstens een half uur (en dan is je eitje hard); even snel ontbijten is er niet bij. En natuurlijk de vele bedelaars en zwerfkinderen. Kathmandu is de laatste tien jaar ontzettend veranderd en mede door de onlusten met de Maoïsten is het aantal inwoners (en met name het aantal arme sloebers en zwervers) explosief gestegen, ondanks dat er geen werk is en niet genoeg plek en niet genoeg wegen. Het is een soort Indiase stad geworden terwijl het vroeger zo’n paradijselijk stadje was.
Toen we gisteravond aankwamen op het pas nieuwe vliegveld van Bangkok (super modern en een beetje lijkend op Schiphol), keken we onze ogen uit. Alles schoon, mooi, nieuw. We lieten ons door een limo (slechts 18 euro) naar het hotel rijden en zagen alleen maar prachtig geasfalteerde wegen zonder gaten en met echte straatverlichting, waar iedereen netjes op zijn eigen rijstrook reed in plaats van kriskras door elkaar te rijden, continu te toeteren en te spookrijden. Sterker nog, er staan hier weer heuse witte strepen op de weg, iets wat in Nepal ontbreekt.
We zitten hier in het waanzinnigste, leukste hotel dat ik ooit gezien heb. Het ziet eruit of het is ingericht door een stel doorgeschoten nichten op LSD. Olaf, jij zult je hier zeker thuis voelen. Het is een soort karikatuur van jouw huis. Het staat vol met kitsch en gekke meubeltjes en elke kamer is in een ander thema door een ontwerper ingericht. Wij zitten in ‘Bohemian Rhapsody’, een soort psychedelisch, seventies-achtig paleisje. Ria heeft een soort strandje (met echt zand) op haar kamer en een steiger en hangmat. In de lobby is een draadloos netwerk zodat ik eindelijk met mijn laptop snel (en gratis) kan internetten, elke kamer heeft een dvd-speler en er zijn dvd’s te leen. En er is vooral een super-lekkere sushibar. Dus voor nu doen we niet veel anders dan van deze luxe genieten.
http://www.reflections-thai.com/rooms.html
Tot slot zijn we met Anke en Ria nog drie nachten in het zuiden van Nepal geweest, naar het wildreservaat Chitwan. Kwa wild is het eigenlijk een park van niks: er lopen wat tijgers die je nooit ziet, er zwemmen krokodillen rond en meestal tref je wel een neushoorn, maar voor apen kun je net zo goed in Kathmandu blijven en behalve misschien een wild zwijn en wat reeën (ook te bewonderen op de Hoge Veluwe) kom je er niet veel tegen. Maar het is er wel heel leuk, omdat het landschap en de mensen er totaal anders zijn dan in de rest van Nepal. Het is eigenlijk meer India. De bewoners, de Tharu, zijn groter en veel donkerder, het zijn hele mooie mensen. Ze wonen in hutjes van riet met klei en leven van landbouw. Maar het is er vooral heel PLAT, echt nergens een bergje of heuvel te bekennen.
Na een eerste misser in een lelijk hotel zijn Aïcha en ik overgestapt naar een paradijselijke lodge, Jungle Adventure World, bestaand uit een tiental kleine huisjes met verandaatjes in een prachtige tuin direct bij de rivier. We hebben met een jeep door de jungle gereden, op de rug van een olifant neushoorns gespot en een Elephant Breeding Centre (Aïcha: “He? Olifanten Ademhalings Centrum?”) bezocht, waar Aïcha de baby olifantjes mocht voeren. Maar dat alles haalde het niet bij het dagelijkse olifantenbad, waar Aïcha aan mocht meedoen. Tussen de middag komen de olifanten terug uit de jungle en mogen dan een bad nemen in de rivier, waarna ze lekker geschrobd worden. Aïcha is twee keer met ze mee het water in geweest. Ze mocht op een olifant klimmen en die verhief zich dan uit het water, waarna hij haar met zijn slurf helemaal nat spoot! Na een tijdje rolde hij om zodat ze in het water terecht kwam. Dan klom ze er weer op en begon het spelletje weer opnieuw. Ze mocht ook helpen met schrobben.
Minder blij was Aïcha toen we in een uitgeholde boomstam de rivier op gingen. Op de kant lagen twee reusachtige krokodillen te zonnen. Ze waren zeker vier meter lang. Vanaf dat moment wilde Aïcha met alle geweld de boot uit. Normaal is ze zo stoer, maar nu bleef ze maar roepen: “Ik wil eruit! Ik wil eruit!” Toen ze dreigde overboord te springen en naar de kant te zwemmen (wat mij in de gegeven omstandigheden beduidend enger leek dan in het bootje te blijven zitten), hebben we haar maar bij het strandje afgezet.
Na Chitwan hadden we nog anderhalve dag in Kathmandu om van iedereen afscheid te nemen. Subash was op trekking maar Aïcha en ik zijn bij zijn vrouw Tirtha en hun zoontje Sachit gaan eten en Aïcha is daar blijven logeren, we hebben afscheid genomen van Ganesh en onze oude landlord van 8 jaar geleden, Mahat, met een bezoekje vereerd.
Ik heb Nepal met gemengde gevoelens verlaten. Aan de ene kant hou ik van de exotiek, de prachtige natuur, de sfeer en de ontzettend lieve, hartelijke mensen. Iedereen voelt zich verantwoordelijk voor je en bemoeit zich met je. Ze zijn nieuwsgierig, gedienstig en geïnteresseerd, willen je heel graag een plezier doen en voor je zorgen. Ongevraagd zorgt ook iedereen voor je kind. Toen Aïcha bijvoorbeeld uit de kano was gestapt en in haar eentje in het bungalowtje zat heeft Dennis, de manager van het resort, haar opgehaald en meegenomen naar het strandje om samen naar de zonsondergang te kijken en wat te drinken. Toen ik terug kwam, hoefde ik niet lang te zoeken want al na 1 dag in Sauraha kende iedereen ons: “Looking for your baby? She’s with Dennis at the beach” Aïcha voelt zich in Nepal heel vertrouwd daardoor; ze liep in Kathmandu ook gerust alleen de straat op. Als ik in mijn eentje over het plein liep, zei er altijd wel iemand: “Looking for your mother? (zo noemde iedereen Ria) She’s on the roof of Park Hotel.” Dat ging natuurlijk ook weleens irriteren, maar het voelt wel heel warm en vertrouwd dat iedereen je zo snel kent.
Wat ik wel met plezier achterlaat is de viezigheid, de drukte in Kathmandu en het feit dat niets maar dan ook niets functioneert zoals het zou moeten. Wegen - als ze er al zijn en niet worden geblokkeerd door demonstraties, Maoïsten of lawines - zitten vol gaten en zijn stoffig en vies. Ze bestaan meer uit gat dan uit weg. De telecommunicatie is er al niet veel beter: internetten kost dan wel slechts 20 cent per uur, maar om een paar mailtjes binnen te halen zit je algauw een uur online. Je wordt helemaal gek daar in die internetcafé’s, waar de toch al trage connectie om de haverklap wordt verbroken. En dat is dan alleen nog wanneer de elektriciteit het doet. In Sauraha (het dorpje bij Chitwan) bijvoorbeeld, hebben we in die drie dagen meer stroomuitval dan stroom gehad. En in grote delen van Nepal is er helemaal geen stroom. Ook in Kathmandu valt een paar keer per week de stroom uit, en de toevoer van water (laat staan warm water) is ook niet altijd zeker. En ook al zijn de mensen heel lief, ze zijn niet zo goed in zelf nadenken; je moet alles tien keer zeggen en ze doen alles heel traag en vaak nog fout ook. Een eitje koken en een kopje thee zetten duurt minstens een half uur (en dan is je eitje hard); even snel ontbijten is er niet bij. En natuurlijk de vele bedelaars en zwerfkinderen. Kathmandu is de laatste tien jaar ontzettend veranderd en mede door de onlusten met de Maoïsten is het aantal inwoners (en met name het aantal arme sloebers en zwervers) explosief gestegen, ondanks dat er geen werk is en niet genoeg plek en niet genoeg wegen. Het is een soort Indiase stad geworden terwijl het vroeger zo’n paradijselijk stadje was.
Toen we gisteravond aankwamen op het pas nieuwe vliegveld van Bangkok (super modern en een beetje lijkend op Schiphol), keken we onze ogen uit. Alles schoon, mooi, nieuw. We lieten ons door een limo (slechts 18 euro) naar het hotel rijden en zagen alleen maar prachtig geasfalteerde wegen zonder gaten en met echte straatverlichting, waar iedereen netjes op zijn eigen rijstrook reed in plaats van kriskras door elkaar te rijden, continu te toeteren en te spookrijden. Sterker nog, er staan hier weer heuse witte strepen op de weg, iets wat in Nepal ontbreekt.
We zitten hier in het waanzinnigste, leukste hotel dat ik ooit gezien heb. Het ziet eruit of het is ingericht door een stel doorgeschoten nichten op LSD. Olaf, jij zult je hier zeker thuis voelen. Het is een soort karikatuur van jouw huis. Het staat vol met kitsch en gekke meubeltjes en elke kamer is in een ander thema door een ontwerper ingericht. Wij zitten in ‘Bohemian Rhapsody’, een soort psychedelisch, seventies-achtig paleisje. Ria heeft een soort strandje (met echt zand) op haar kamer en een steiger en hangmat. In de lobby is een draadloos netwerk zodat ik eindelijk met mijn laptop snel (en gratis) kan internetten, elke kamer heeft een dvd-speler en er zijn dvd’s te leen. En er is vooral een super-lekkere sushibar. Dus voor nu doen we niet veel anders dan van deze luxe genieten.
http://www.reflections-thai.com/rooms.html
-
18 Oktober 2006 - 18:49
Judith:
Wat geweldig weer om allemaal te lezen .... het leest allemaal heerlijk weg en door je manier van schrijven krijg ik er ook beeld bij. Geweldig, olifanten wassen in de rivier ... ok, die krokodillen zijn iets minder ;-) Nepal is nu dus voorbij, ben benieuwd wat jullie allemaal gaan beleven in Bangkok. Het hotel klinkt super! Wens jullie een heerlijke tijd daar.
Lieve groet,
Judith -
18 Oktober 2006 - 19:30
Evonne:
Dat hotel klinkt zeker super, Suus!
En volgens mij worden je verhalen door meer mensen gelezen dan je denkt!
Ik geniet er in ieder geval enorm van.
Geniet van Thailand, wat zijn jullie plannen daar?
Liefs,
Evonne
PS Hier gaat alles trouwens lekker, stuur je binnenkort wel eens een bijklets-mailtje. ;-) -
19 Oktober 2006 - 05:40
Susanne:
Ja leuk, ik wacht op je bijkletsmail. Mensen denken dat ik, nu ik hier ben, niet geïnteresseerd ben in hun beslommeringen in Nederland. Maar dat is helemaal niet waar!
Morgen gaan we naar Koh Samet, vijf dagen aan het strand. Aicha heeft herfstvakantie dus hoeft een weekje niet te leren (en ik hoef dus geen les te geven). Daarna weer drie nachten in Bangkok en dan volgende week zaterdag vliegen we rechtstreeks naar Siem Reap, in Cambodja. Daar is het beroemde tempelcomplex Angkor Wat. We blijven er een paar dagen en varen dan over het Tonle Sap meer naar Phonmh Penh. Wat we daarna gaan doen, weten we nog niet. Ofwel over land/vliegend naar het zuiden van Laos (4.000 Islands), ofwel gelijk door naar Vientiane per vliegtuig. -
19 Oktober 2006 - 06:11
Ria:
het is zeker een enig hotel. We genieten van alles. En zeker geniet ik van jullie. We kunnen het best goed met elkaar vinden. Op naar het volgende avontuur. -
19 Oktober 2006 - 09:22
Elsa:
vanuit deprovence jouw verhalen gelezenvan 18okt.leuk hoor;ik geniet hier van Cannes,Tourrettes;had een reuze geanimeerde dinner bijeenkomst met allemaal expats;en dit is het mooiste huis dat ik ken.vanavond terug naar A. love Elsa -
20 Oktober 2006 - 22:29
Olaf:
oooooo avontuurlijke su en aicha...hoe gaat het nu?.......wat een lekkere verandering om nu in thailand te zijn.........het is daar wel erg druk geworden en toen ik er in januari was, kwam ik terecht in de langste file die ik ooit heb meegemaakt......we deden bijna anderhalf uur over 3 kilometer rijden in de spits, vreselijk!...hum, dat is dan weer een andere kant..ja, die stroomuitvallen en koud water herken ik wel......je raakt er wel enigszins aan gewend, maar een warme douche is dan echt weer een luxe...wat verrukkelijk dat je in mijn kitsch lsd hotel bent aangekomen........kan je me nog even vertellen waar ik dat precies heb laten bouwen..?...ik kon het nl. afgelopen januari niet vinden omdat bangkok zo immens groot is.....en wat heerlijk dat aicha het ook zo naar haar zin heeft......en mist ze school en haar vriendjes dan niet??.......en hoe lang blijf je daar en ga je nog naar het schitterende koh chang en sihanoukvile?.......ik verheug me nu al op mijn grote reis in januari..het wordt hier nu wel wat kouder en door jouw verhalen kom ik in een wilde reisstemming.....en ga daarom nu maar lekker zzzzzzzz en hoop op reislustige droom........welterusten zegt DE OLAF....EN NOG VEEL GENOT EN WIJSHEID WENS IK JE TOE...EN VEEL LIEFDE....... -
25 Oktober 2006 - 11:46
Susanne:
Hoi Elsa,
Tourrettes ken ik: wat een prachtig plaatsje he? Maar bij wie logeerde je?
Olaf, het hotel kan je opzoeken op de link hierboven. De kamer waar we nu zitten hebben ze afgekeken van mijn zitkamer in IJsselstein!
We gaan niet naar Koh Chang en ook niet naar Sihanouk, maar direct naar Siem Reap en willen dan over land naar Laos!
Waar ga jij in januari heen?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
