Trekking

Langtang trek

De meeste mensen in Nepal die een trekking willen doen, gaan lopen rond het Annapurna gebergte. Je loopt daar bijna in een file! Er zijn goede guesthouses en overal is elektriciteit. Ook heel populair is natuurlijk het Everestgebied. Wil je niet wekenlang bezig zijn, dan moet je eerst vliegen naar een dorp op meer dan 3000 meter. Het probleem is alleen dat de vluchten heel vaak gecanceld worden vanwege slecht weer. Dus het kan zijn dat je dan op de terugweg op de berg komt vast te zitten, samen met nog tientallen andere trekkers die vechten om een plaatstje op de eerstvolgende vlucht. Wat minder populair, want minder goed bereikbaar, is de Langtang trek. Daarbij loop je door de kloof van de Langtang rivier van 1900 meter naar 3800 meter omhoog en bijna dezelfde weg weer terug. Onderweg is het landschap ontzettend gevarieerd; je begint tussen de tropische bossen, de bananenbomen en het bamboe en eindigt tussen de lage struikjes, de yaks en de sneeuwbergen. De lodges zijn simpel en meestal is er geen elektriciteit.

Het beginpunt van onze trek ligt ongeveer 140 kilometer van Kathmandu. In Nederland rijd je daar ruim een uurtje over. Hier kost het met de bus 12 uur. Ik heb die bus één keer genomen en het was de ergste rit van mijn leven. Twaalf uur lang in de bloedhitte en het stof op een onbeschrijflijke manier hotsen en botsen (steeds je hoofd stotend aan het plafond) met acht kippen en twee baby’s in je nek, terwijl de elkaar in het gangpad verdringende, uitgeputte locals proberen op je schoot te gaan zitten en de bus onderkotsen. Nee, wij hebben dit keer een landcruiser gecharterd en dan kunnen we er in acht uur zijn. Subash’ collega Pradip heeft ons van tevoren gebriefd: “De jeepchauffeur zal proberen jullie af te zetten in Syabru Bensi. Als dat lukt, win je een hele dag. Is de weg echter versperd door landslides (steenlawines) dan moet je in Dhunche beginnen. Of de weg goed is, weet je nooit, zeker zo vlak na de regentijd niet. Dus we zullen het moeten afwachten.”

Nou ja, onze gids heet Buddha dus dat moet volgens mij helemaal goedkomen. Ria’s buurvrouw uit Blaricum Anke gaat ook mee en verder hebben we twee dragers, Saela en Santa. Zij liggen de hele weg achterin tussen de rugzakken te slapen. De eerste 95 km van de jeepreis gaan voorspoedig en redelijk snel. Over het geasfalteerde smalle bergweggetje halen we met gemak een gemiddelde van 30 km per uur en dus zijn we al na drie uur in Trisuli Bazaar. Maar even buiten Trisuli stuiten we op een enorme chaos: een onbegaanbare hoop rotsen en stenen van 30 tot 50 cm doorsnee ligt schots en scheef over elkaar uitgestrooid; zelfs lopend kom je daar nauwelijks overheen. “Lawine?” vraag ik de gids. “No!” zegt hij lachend, “This is the road!” Het is ongelooflijk dat je daar met een voertuig overheen wilt gaan rijden (laat staan met een lokale bus!) maar wij gaan het doen. Met 15 km per uur werkt de jeep zich moeizaam van steen naar steen terwijl wij ons krampachtig vasthouden en af en toe vertwijfeld de afgrond in blikken. Want toegegeven, het berglandschap hier is spectaculair. Verweg in de diepte zien we de brede Trisulirivier door een dal stromen, omgeven door hoge bergen die begroeid zijn met tropisch groen: bananenbomen, rhododendrons, de prachtigste bloemen, himalaya-eiken, rijstvelden, alles door elkaar. Langs de weg hier en daar dorpjes, buffels, geiten en kippen. Dragers met tientallen kilo’s koopwaar en takken op hun rug. Groepjes dorpelingen die gezellig bij elkaar zitten. Spelende kinderen. De mensen zien er in dit gebied heel anders uit dan in Kathmandu. Ze doen me altijd aan hobbits denken. Ze zijn heel klein, met mongools aandoende, brede jukbeenderen en hoekige vriendelijke gezichten en ze hebben veelal mutsjes op. De vrouwen dragen een soort Tibetaanse jurken met een zelfgeweven band om hun middel en het schortje aan de achterkant in plaats van de voorkant. Soms hebben ze nog een soort gouden gordel om hun taille met bijvoorbeeld een lepel eraan. De mannen dragen een middeleeuws ogende tuniek, ook met zo’n geweven band, en een soort legging eronder met een laaghangend kruis.
Ter gelegenheid van het Dashain festival hebben ze overal schommels gebouwd, waar zowel kinderen als volwassenen zich op vermaken, schommelend aan de rand van een afgrond. We komen bijna geen andere reizigers tegen; vanwege de feestdagen rijdt er geen bus en toeristen wagen zich hier nauwelijks. We zien alleen twee jeeps, beide met panne.
Oh ja da’s waar, we reizen met een kind; voor veel mensen is dat een issue. Een autoritje naar de Ardennen is voor sommigen al een onoverkomelijk lange rit waarbij de kids continu zoetgehouden moeten worden. Nou, dat geldt voor Aïcha niet – anders was ik natuurlijk nooit aan de hele reis begonnen! Ze zit bijna de hele weg achterin bij de dragers, te slapen, te gameboyen of naar buiten te kijken. We moeten af en toe achterom kijken of ze er nog is.

Bij een klein dorpje spreken een paar mannen onze chauffeur aan. Ze praten wat in het Nepalees en dan zet de chauffeur de motor uit. “We kunnen niet verder”, bericht Buddha ons, “een enorme landslide verspert de weg. We zullen de laatste 11 km tot Dhunche moeten lopen.” Wij vinden het niet erg; waren het geschud zat en zo kunnen we alvast wat in-lopen voor morgen, als de echte trek gaat beginnen.
We genieten van de wandeling. In deze tijd van het jaar storten zich talloze watervallen langs de berg naar beneden. Sommige zijn enorm groot en hebben meerdere verdiepingen, andere worden omgeven door met mos begroeide stenen. We zien veel bloemen en prachtige vlinders. Aïcha doet het geweldig, ze dartelt zingend voor ons uit en zal dat het grootste deel van de trekking blijven doen. Dan ineens roept Anke: “Een aapje!” Op een steen langs de weg voor ons zit een Langoer: een behoorlijk grote aap, rechtop moet hij zeker zo groot zijn als Aïcha. De Langoer is herkenbaar aan zijn dikke witte hoofdhaar, dat als een soort stralenkrans om zijn zwarte gezichtje zit. Het is een hele troep, zo blijkt, en één voor één steken ze de weg over; moeders met baby’tjes, kleine aapjes die door de bomen slingeren, grote apen. Van tussen de bomen houden de mannetjes ons scherp in de gaten. We blijven nog een hele tijd staan kijken alvorens we verder lopen. Aan het eind van de middag bereiken we Dhunche.

Tijdens de trek heb ik een dagboekje bijgehouden.

Thulo Syabru, 2 oktober
We waren al vroeg wakker en vanuit het slaapkamerraam zag ik de besneeuwde pieken van Tibet liggen. Tegen acht uur gingen we op weg. Het eerste stuk ging langs een soort weg, tot aan een lieflijk dorpje waar we thee dronken. Daarna gingen we langs een klein paadje omhoog door het bos; soms stegen we vrij steil.
Een zwarte hond hield ons de hele tijd gezelschap. Als één van ons achterbleef, liep ze zelfs terug om erop toe te zien dat diegene de rest niet kwijtraakte.
Anke voelde zich niet goed. Ze had last van haar ingewanden en had nog nooit van haar leven aan lichaamsbeweging gedaan. Voor de trek heeft ze wel geoefend met lopen, maar niks kan je voorbereiden op het lopen in de bergen, dat immers omhoog gaat. Als je dat niet gewend bent, is het ongelooflijk zwaar. Binnen no-time lig je met gierende hartkleppen langs de kant van de weg en hoopt dat je er nooit aan begonnen was. De truuk is om heel langzaam te gaan lopen, bijna in slow-motion, en hele kleine stapjes te nemen. Het is beter om niet te stoppen maar in één ritme door te lopen. Als je het vaker gedaan hebt, leer je al snel je eigen ideale ritme kennen. Ik pas daar ook altijd mijn ademhaling op aan. Ik ben helemaal niet zo’n fit mens, maar puur door mijn lopen en ademhaling op één ritme te houden, kan ik het eindeloos volhouden. Aïcha en Ria lopen harder, maar zij moeten vaker stoppen omdat ze buiten adem zijn. Ik loop ze dan voorbij want als ik ook ga stoppen, kost het me elke keer weer energie om opnieuw op gang te komen en in het ritme te geraken. Dus al met al hebben we alle drie zo’n beetje hetzelfde tempo. Alleen Anke kan het niet bijbenen; zij heeft last van de gierende hartkleppen waar ik het eerder over had. Ze was de wanhoop nabij en toen we ’s middags in Thulo Syabru aankwamen was ze niet eens blij dat ze het eindelijk gehaald had. Ze was geestelijk en lichamelijk totaal ingestort. Daarom zal zij hier achterblijven met Santa (een van de dragers). Wij verwachten de 7e of de 8e in Syabru Bensi te zijn, het eindpunt. Zij zorgt dan tegen die tijd dat ze daar is.
In het guesthouse naast ons zat een groep Fransen met een accordeon. Een van hen kon heel goed spelen, hij speelde vrolijke Bretonse liedjes, waarop de anderen spontaan losbarstten in Bretonse volksdansen. Aïcha en ik werden ook meegesleurd in de kring. Sta je daar ineens, midden in de Himalaya, Franse volksdansen te doen! Hartstikke leuk vonden we het; jammer dat die mensen niet dezelfde kant op moeten als wij.

Lama Hotel, 3 oktober
Zonder Anke verder. Nu kunnen we lekker opschieten. Aïcha is in haar element. Ik vind haar een echte trekker. Ze eet de hele tijd Dhaal Bhaat (het Nepalese nationale gerecht, rijst met linzensoep; de meeste Nepalezen eten dit elke dag twee keer) en loopt als een kievit. Tot Bamboo, een plek aan de rivier waar vroeger een bamboebos was dat nu is weggevaagd door een landslide, ging het steil omlaag tot aan de rivier. De rivier staat in deze tijd hoog en stort zich met een ongelooflijk wild geraas naar beneden. Als je erin zou vallen, zou je binnen enkele seconden vermorzeld worden denk ik. Nog steeds zijn er overal watervallen. We lopen erlangs, er overheen, er onderdoor en zelfs één keer erdóórheen! Dat was echt een beetje eng; die waterval stortte van grote hoogte midden op het pad. Eerst moesten we over een heel smal randje langs een afgrond, onder ons kolkte de rivier. En toen moesten we een nog smaller trappetje af met aan beide kanten afgrond (en geen leuningen of zo), terwijl die waterval op ons hoofd kletterde! Gelukkig zag ik dat Buddha een paraplu in zijn tas had, dus die hebben we boven ons gehouden. De dag daarvoor was er een Nepalese gids op die plek te pletter gestort! Ze hebben zijn lichaam niet teruggevonden. Wat de twee toeristen die hij begeleidde hebben gedaan, weet ik niet. Lijkt me vrij traumatisch.
Na de lunch gingen we verder door het sprookjesbos omhoog, twee uur steil klimmen. Vooral voor Aïcha heel zwaar, zij kreeg er op een gegeven moment echt genoeg van. Maar toen kwamen we langs een pad met duizenden springbalsemienen die op springen stonden, en toen was het leed weer vergeten. Ze heeft ze allemaal één voor één tot explosie gebracht. Om half vier hebben we deze lodge bereikt. ’s Avonds wordt het nu koud, we zitten al op 2400 meter hoogte. Ze hebben geen elektriciteit hier maar in de gelagkamer hebben ze een lamp op zonne-energie en een houtkacheltje. Je kunt ook warm douchen, dankzij een douche op zonne-energie. Dat hebben ze hier overal. We hebben Buddha en Saela leren Pesten en hebben uren met ze gekaart, heel gezellig. De avond begint hier al vroeg en als je dan om 8 uur met een kaarsje naar je kamer gaat, lijkt het alsof het al heel laat is!
De hond, die we hebben omgedoopt tot Zwartje, is weer de hele dag met ons meegelopen. ’s Nachts wist ze binnen te dringen in de lodge, met in haar kielzog een paar mannetjes, ze is namelijk loops. Die mannetjes gingen in de slaapzaal van de gidsen en dragers met elkaar vechten en toen heeft Saela de honden weggejaagd.

Ghora Tabela, 4 oktober
Vandaag een kort dagje gedaan. Ik heb deze trek eerder gedaan en in die elf jaar tijd is er heel veel veranderd, maar ik weet nog van vorige keer dat ik het hier zo mooi vond. En we hadden ook geen zin om weer de hele dag te lopen, wilden ook gewoon eens ergens een paar uur chillen en van de uitzichten genieten dus we hebben vandaag maar twee en half uur gelopen tot we hier waren. Ghora Tabela is een wijde, open plek met groene weides tussen watervallen en hoge pieken. Er staan twee huisjes, lodges. Aan de ene kant gaat een steile bergwand omhoog, aan de andere kant stroomt de rivier achter wat bomen en daarachter zie je ook bergen. Recht vooruit kijk je langs het dal omhoog. Je ziet dorpjes liggen, hier en daar een huisje. Aan het einde torent, met een dikke laag sneeuw bedekt, de Langtang Lirung (7275 m.), heel vlakbij.
We hebben lekker de hele middag in de zon liggen genieten van het uitzicht. Aan lezen kom ik nog steeds niet toe. Tegen vieren kwamen, zoals elke middag, de wolken opzetten vanuit het dal zodat we in een half uur tijd in de kou en de mist kwamen te zitten. Binnen bij de houtkachel zijn we toen weer gaan kaarten met Buddha en Saela. Om acht uur gaat iedereen richting bed. De nacht is helder, de Langtgang Lirung steekt bijna lichtgevend af tegen de donkere hemel. “Net glow in the dark!” vindt Aicha.
’s Nachts moest ik naar de wc, die buiten was. De wolken waren verdwenen en er schenen miljarden sterren.

Kyangjin Gompa,5 oktober
Als je zo vroeg gaat slapen, word je ook heel vroeg weer wakker. Uit het raam zag ik dat de Langtang Lirung door de eerste zon werd beschenen dus ik ben buiten op een steen gaan zitten met mijn iPod op.
Vandaag hadden we zoveel energie, we voelden ons vreselijk fit. De tocht, waarvan men zei dat hij zwaar zou zijn, was voor ons een eitje. Binnen twee en half uur waren we in het dorp Langtang, het was net een uur of elf.
Het landschap is heel snel veranderd, van bos naar lage struiken en bloemen. Het dal is breder geworden en de lucht is knalblauw. De besneeuwde pieken komen steeds dichterbij, de uitzichten zijn echt subliem.
In Langtang was een bakkerij met kaasmakerij waar ze Italiaanse broodjes bakken! Met jonge kaas ertussen gingen die de oven in zodat de kaas smolt. In tijden niet zo lekker gegeten! Hier in de bergen bestaat het eten uit noedels, yakkaas, aardappelen en dhal bhaat: noedels met kaas, gebakken aardappelen met kaas, gekookte aardappelen, aardappelsoep, enzovoort.
Omdat we nog zoveel energie over hadden, wilden we door naar Kyangjin Gompa, het eindpunt van de trek. Dat ligt op 3800 meter, het dorp Langtang op 3500 meter. Maar ik wist nog van de vorige keer dat dat laatste stukje het zwaarste is, vanwege de hoogte en de omgeving; een kale vlakte met rotsen en prikstruikjes, brandende zon en een schrale wind. Daarom hebben we Aïcha op een poney gezet, om het voor haar leuk te houden.
Hierboven is de rivier nog smal; het water zie je zo van de pieken en gletsjers af stromen de Langtang rivier in. Het legt daarna een hele weg af: stroomt de Trisuli rivier in, door naar India naar de Ganges, bij Bangladesh stroomt die de oceaan in.
De tocht was niet steil, maar doordat een keiharde koude wind in onze nek blies was het toch zwaar, en de laatste twintig minuten kregen we door de hoogte ineens moeite de ene voet voor de andere te krijgen, alsof ze niet meer wilden.
Net voordat de wolken vanuit het dal omhoog kwamen, bereikten we Kyangjin Gompa, een troosteloos dorp met haast alleen maar lodges en yaks, tussen de sneeuwpieken. Je hoort alleen het loeien van de wind en het gesnork van de yaks. Het geluid dat ze maken houdt het midden tussen snurken en knorren. Het is hier koud.

Ghora Tabela, 6 oktober
We vonden het zó koud in Kyangjin Gompa! Voor de liefhebbers is er van alles te doen: pieken van meer dan 5000 meter beklimmen, naar gletsjers wandelen…. Wij zijn geen liefhebbers. Wij kijken liever van tussen het tropische groen naar verre sneeuwbergen, dan dat we er zelf op staan te kleumen.
Na ons ontbijt (tussen de yaks, wel heel leuk) zijn we dus weer afgedaald. Door hetzelfde onherbergzame landschap van gisteren, erg saai. Pas na twee uur hebben we gepauzeerd, ik had toen al erge spierpijn. Het dalen is een veel grotere aanslag op je benen en je voeten, je kunt veel sneller blaren en spierpijn krijgen. Om kwart over 2 kwamen we hier aan en vonden het welletjes. We blijven lekker hier tot morgen.

Bamboo, 7 oktober
Heerlijke dag! Na Kyangjin vonden we Ghora Tabela zelfs ’s nachts niet koud. Heerlijk geslapen. Om negen uur zijn we gaan lopen, de hele weg omlaag. Weer zwaar voor de spieren, maar moe word je er niet van. We vlogen de berg af, Aïcha voorop. Onderweg kwamen we nog een grote Langur-aap tegen. Rond het middaguur bereikten we Bamboo. Vlak ervoor is een mooi strandje aan de rivier, met water dat daar in een inhammetje bijna stil blijft staan, en daar zijn we een hele tijd blijven luieren. Aïcha heeft zichzelf een modderbad gegeven, wij hebben gezond, pootjegebaad en van de omgeving genoten. Plotseling zagen we aan de overkant van de rivier een aap, die bijna in het water viel. Een hele troep kwam er achter hem aan, bavianen dit keer.
Vannacht blijven we in de Bamboo Lodge slapen. Het is hier schitterend. Aan de achterkant bos, aan de voorkant huizenhoge keien langs de rivier, die hier heel hard stroomt. Een donderend geraas, dat nooit ophoudt. Het bamboebos van elf jaar geleden is weggeslagen door een lawine. Op de grote rotsen die toen naar beneden gekomen zijn, hebben de bewoners terrasjes gemaakt. Aïcha is verrukt, want er zijn hier kuikentjes en die kan je oppakken. Ze heeft uren achter de kuikentjes aan gehold, daarna heeft ze gespeeld met de kinderen van de lodge. Ze speelden tikkertje en renden als geiten de rotsen op en af. “Hier zou ik wel willen wonen”, zei ze voor het eerst deze reis.

Syabru Bensi, 8 oktober
Onze laatste etappe. Nog één keer zweten, spierpijn en betoverende natuur. Vooral de laatste twee uur, toen we een pad namen dat we op de heenweg niet hadden gehad, vonden we een prachtige wandeling. Het pad ging door een betoverend mooi bos met heerlijk geurende bloemen en idyllische watertjes. Het was net ‘Droomvlucht’ uit de Efteling, alleen de elfjes ontbraken. Er groeide ook wilde marihuana, wat Ria heel lekker vond ruiken. Dus die moet als ze terug is naar de coffeeshop ;-)
Tussen de middag waren we in Syabru Bensi, oftewel laag Syabru. Dat andere Syabru, van de tweede dag, was hoog Syabru. Het lag heel mooi terrasvormig tegen een berg op. Dit lage Syabru is een raar dorp. Het eerste stukje is een vies, vervallen Tibetaans dorpje met haveloze, smerig uitziende mensen en maoïsten. Dan ga je een brug over en langs een militaire post. Het dorp ziet er daar beter uit, maar nog ietwat vervallen. Daar staan de lodges van elf jaar terug, nu verlaten. Dan moet je een hele hoge trap op met treden van een halve meter hoog en kom je in ene straat met alleen maar guesthouses. Het is er bloedheet, nergens schaduw, brandende zon. Ons hotel, Buddha Guesthouse, heeft gelukkig een fijne tuin, mooie lichte kamers en eindelijk weer eens elektriciteit! Voor het eerst sinds ruim een week hebben we een kamer waar je ook voor je lol gaat zitten, en niet alleen om te slapen. We kunnen al onze apparaten (iPod, Gameboy) opladen. Die iPod heb ik uiteindelijk, voor het eerst deze reis, op de trek heel veel gebruikt. Telkens als je om acht uur naar bed moest en dan in het donker lag, heb ik muziek liggen luisteren. Haha, en eindelijk weer eens een zit-wc!
Anke heeft, zo hebben we hier vernomen, vanmorgen een auto gecharterd naar Kathmandu. Ze is in Syabru heel ziek geweest en toen ze bijna de oude was is ze naar beneden gekomen, maar ze zat hier dus al twee dagen en had het nu wel gezien. Ook was er goed nieuws: de landslide is opgeruimd dus de jeep kan ons hier komen ophalen en rechtstreeks doorrijden naar Kathmandu.

Kathmandu, 9 oktober
Nou dat rechtstreeks moet ik wel enigszins terugnemen. Vlak voor Dhunche kregen we panne, een as was gebroken. Dus Ria en ik zijn op ons gemakje naar Dhunche gewandeld voor een kopje thee.
We genieten van het moment en hebben geen haast, trouwens, dit leek me een ideaal moment om mijn teennagels te lakken… Na een week lopen zien je voeten er niet meer uit. Het eerste wat ik volgende week in Bangkok ga regelen is een pedicure.
Na twee uur was de jeep gemaakt en zijn we de rest van de dag onderweg geweest. Het was weer een prachtige tocht, we hebben echt van elke minuut genoten. Aïcha heeft wederom in de achterbak gezeten, dat vindt ze leuk.
Toen we Kathmandu binnen reden, zaten we gelijk weer in de herrie. Wat een heksenketel! Maar toch leuk om weer hier te zijn.

Voor de foto's, zie:

by sbulten