Encore un Wat
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
31 Oktober 2006 | Cambodja, Khett Siem Reab
Stel je voor: bijna duizend jaar geleden was hier een enorm koninkrijk met kloosters, tempels en paleizen. Door de vele aanvallen vanuit het rijk Siam is het rijk uiteindelijk door de bewoners en de koningen verlaten en de hele boel werd overwoekerd door de jungle. Zo'n anderhalve eeuw geleden ontdekte de Fransman Henri Mouhot de overblijfselen van al deze gebouwen in de jungle. Dat moet wat geweest zijn! Ik stel me zoiets voor als bij Indiana Jones of zo; dat moet heel bijzonder en avontuurlijk geweest zijn.
Inmiddels is men al die tijd bezig geweest met de tempels te restaureren en van jungle te ontdoen en kun je ze bezoeken. Dat gaat niet meer helemaal zo als die Indiana-Jones-meneer het moet hebben ervaren. Nu loop je er met een paar duizend anderen en het is héél moeilijk ergens een foto van te maken zonder dat er Japanners voor staan. Waarom Japanners? Omdat 1) er heel erg veel Japanners in Angkor Wat zijn en 2) Japanners de gewoonte hebben om, als ze iets op de foto vastleggen, er zelf voor te gaan staan en dan een vriend of vriendin (of hun man/vrouw) te vragen het plaatje te schieten. Er staan dus de hele dag Japanners voor die prachtige tempels. Beetje jammer...
Toch blijft een bezoek aan de tempels hier een hele belevenis; het is gewoon nog steeds erg mooi. Zo heb je de Bayon: een tempel bestaand uit tientallen stenen torens waarin de prachtigste boeddhagezichten zijn uitgehakt - hele mooie, serene hoofden met een prachtige glimlach. De belangrijkste tempel is natuurlijk Angkor Wat zelf, een prachtig stukje architectuur bestaand uit 5 maiskolfachtige stoepa's met schitterend beeldhouwwerk erin, omgeven door vijvers en gangen met voorstellingen uit de hindoemythologie. Onze favoriet (en die van een heleboel mensen) is echter de Ta Phrom, een tempel die niet is gerestaureerd maar nog steeds compleet overwoekerd door de jungle. Enorme bomen groeien er op de eens heilige stenen, hun wortels kronkelen over en door de muren heen en zijn soms metersdik en huizenhoog, echt heel indrukwekkend. Boeddhahoofden en hele bouwwerkjes zitten soms in de wortels gevangen.
Wij kiezen voor onze bezoekjes steeds het heetst van de dag, als iedereen zit te lunchen en je de tempels bijna helemaal voor jezelf alleen hebt. We lopen trappetjes op, poortjes door, kruipen onder boomwortels door met om ons heen de oorverdovende geluiden van de jungle. Want - voor wie nog nooit in de jungle geweest is - als het ergens een herrie is, dan is het wel in tropische wouden: vogels krijsen en zingen door elkaar, krekels tsjilpen en cicaden geven een enorm hoog gepiep, alles ritselt en vleugels klapperen. Dat maakt de sfeer in zo'n tempel extra bijzonder. In Angkor Wat heb je ook nog de geuren: we kunnen niet echt veel bloemen ontdekken en toch ruiken we overal bedewelmend zoete bloemengeuren, als lelies en jasmijn.
Als we weer een paar uurtjes tempels gekeken hebben en met een tuktuk of taxi door dorpjes gereden, gaan we naar het hotel om te zwemmen. 's Avonds gaan we de stad in om heerlijk te eten. Hoe langer ik in Azië ben, hoe erger ik word: het is inmiddels een sport geworden om het Aziatische eten zo veel mogelijk te ontduiken! Net als die Chinezen die als ze in Amsterdam zijn, alleen maar in Chinatown gaan eten, ga ik bij voorkeur alleen in Westerse restaurants eten - met uitzondering van Sushi. In Nepal en Thailand kwam dat neer op Pizza en pasta (ik ben dus ook helaas niet afgevallen), maar hier in Cambodja is daar - hoera! - ook het Franse eten bij gekomen. (Lang leve het kolonialisme! denk ik dan heel stiekem en ook maar heel even) Gisteravond heb ik in 'Le Grand Café' de lekkerste Mousse au Chocolat in jaren gegeten, zo eentje waar je lepel in rechtop blijft staan.
Maar goed, dat willen jullie natuurlijk allemaal niet horen. Jullie, lieve mensen, die mij allemaal zo 'dapper' vinden terwijl ik hier een groot deel van de tijd aan zwembaden en op stranden lig en elke dag in restaurants eet!
Het reizen is een peuleschil; vanuit je guesthouse of hotel regel je telkens de volgende stap van je reis - en kan het niet vanuit je guesthouse dan heb je wel internet, voor het online boeken van vliegtickets en het reserveren van hotels, of reisbureautjes in de stad. Morgen gaan we met een boot over het Tonlé Sap meer naar Phomh Penh. Klinkt avontuurlijk he? Helemaal zelf geboekt bij een reisbureautje hier om de hoek, was in vijf minuten gebeurd en we worden nota bene opgepikt bij ons hotel. Het enige dappere eraan is dat we om 6 uur 's morgens klaar moeten staan...
Vanuit Phnomh Penh proberen we dezelfde dag nog door te reizen naar Kampot en Kep-sur-Mer, twee plaatsjes aan de kust in het zuiden. In Kep willen we een paar dagen blijven of vanuit Kep oversteken naar Rabbit Island. Dat vinden we persoonlijk wel avontuurlijk, want van dat Rabbit Island staan nog geen guesthouses in de Lonely Planet, er staat alleen dat je wel bij de bewoners kan logeren tegen betaling. Maar die LP is alweer een jaar oud, dus ik ga ervan uit dat er ook daar een internetcafé is met een pizzeria erbij...
Liefs,
Jullie avontuurlijke, dappere miss Livingstone
Inmiddels is men al die tijd bezig geweest met de tempels te restaureren en van jungle te ontdoen en kun je ze bezoeken. Dat gaat niet meer helemaal zo als die Indiana-Jones-meneer het moet hebben ervaren. Nu loop je er met een paar duizend anderen en het is héél moeilijk ergens een foto van te maken zonder dat er Japanners voor staan. Waarom Japanners? Omdat 1) er heel erg veel Japanners in Angkor Wat zijn en 2) Japanners de gewoonte hebben om, als ze iets op de foto vastleggen, er zelf voor te gaan staan en dan een vriend of vriendin (of hun man/vrouw) te vragen het plaatje te schieten. Er staan dus de hele dag Japanners voor die prachtige tempels. Beetje jammer...
Toch blijft een bezoek aan de tempels hier een hele belevenis; het is gewoon nog steeds erg mooi. Zo heb je de Bayon: een tempel bestaand uit tientallen stenen torens waarin de prachtigste boeddhagezichten zijn uitgehakt - hele mooie, serene hoofden met een prachtige glimlach. De belangrijkste tempel is natuurlijk Angkor Wat zelf, een prachtig stukje architectuur bestaand uit 5 maiskolfachtige stoepa's met schitterend beeldhouwwerk erin, omgeven door vijvers en gangen met voorstellingen uit de hindoemythologie. Onze favoriet (en die van een heleboel mensen) is echter de Ta Phrom, een tempel die niet is gerestaureerd maar nog steeds compleet overwoekerd door de jungle. Enorme bomen groeien er op de eens heilige stenen, hun wortels kronkelen over en door de muren heen en zijn soms metersdik en huizenhoog, echt heel indrukwekkend. Boeddhahoofden en hele bouwwerkjes zitten soms in de wortels gevangen.
Wij kiezen voor onze bezoekjes steeds het heetst van de dag, als iedereen zit te lunchen en je de tempels bijna helemaal voor jezelf alleen hebt. We lopen trappetjes op, poortjes door, kruipen onder boomwortels door met om ons heen de oorverdovende geluiden van de jungle. Want - voor wie nog nooit in de jungle geweest is - als het ergens een herrie is, dan is het wel in tropische wouden: vogels krijsen en zingen door elkaar, krekels tsjilpen en cicaden geven een enorm hoog gepiep, alles ritselt en vleugels klapperen. Dat maakt de sfeer in zo'n tempel extra bijzonder. In Angkor Wat heb je ook nog de geuren: we kunnen niet echt veel bloemen ontdekken en toch ruiken we overal bedewelmend zoete bloemengeuren, als lelies en jasmijn.
Als we weer een paar uurtjes tempels gekeken hebben en met een tuktuk of taxi door dorpjes gereden, gaan we naar het hotel om te zwemmen. 's Avonds gaan we de stad in om heerlijk te eten. Hoe langer ik in Azië ben, hoe erger ik word: het is inmiddels een sport geworden om het Aziatische eten zo veel mogelijk te ontduiken! Net als die Chinezen die als ze in Amsterdam zijn, alleen maar in Chinatown gaan eten, ga ik bij voorkeur alleen in Westerse restaurants eten - met uitzondering van Sushi. In Nepal en Thailand kwam dat neer op Pizza en pasta (ik ben dus ook helaas niet afgevallen), maar hier in Cambodja is daar - hoera! - ook het Franse eten bij gekomen. (Lang leve het kolonialisme! denk ik dan heel stiekem en ook maar heel even) Gisteravond heb ik in 'Le Grand Café' de lekkerste Mousse au Chocolat in jaren gegeten, zo eentje waar je lepel in rechtop blijft staan.
Maar goed, dat willen jullie natuurlijk allemaal niet horen. Jullie, lieve mensen, die mij allemaal zo 'dapper' vinden terwijl ik hier een groot deel van de tijd aan zwembaden en op stranden lig en elke dag in restaurants eet!
Het reizen is een peuleschil; vanuit je guesthouse of hotel regel je telkens de volgende stap van je reis - en kan het niet vanuit je guesthouse dan heb je wel internet, voor het online boeken van vliegtickets en het reserveren van hotels, of reisbureautjes in de stad. Morgen gaan we met een boot over het Tonlé Sap meer naar Phomh Penh. Klinkt avontuurlijk he? Helemaal zelf geboekt bij een reisbureautje hier om de hoek, was in vijf minuten gebeurd en we worden nota bene opgepikt bij ons hotel. Het enige dappere eraan is dat we om 6 uur 's morgens klaar moeten staan...
Vanuit Phnomh Penh proberen we dezelfde dag nog door te reizen naar Kampot en Kep-sur-Mer, twee plaatsjes aan de kust in het zuiden. In Kep willen we een paar dagen blijven of vanuit Kep oversteken naar Rabbit Island. Dat vinden we persoonlijk wel avontuurlijk, want van dat Rabbit Island staan nog geen guesthouses in de Lonely Planet, er staat alleen dat je wel bij de bewoners kan logeren tegen betaling. Maar die LP is alweer een jaar oud, dus ik ga ervan uit dat er ook daar een internetcafé is met een pizzeria erbij...
Liefs,
Jullie avontuurlijke, dappere miss Livingstone
-
31 Oktober 2006 - 23:06
OLAF:
OOOOOO su en ai....wat treffend beschreven, jullie avonturen in CAMBODJAJJAJAAAAAAA...........ik waande me weer helemaal terug!........en ja, siem reap is super touristisch,.......vooral de busladingen vol met honderden toeristen die 's avonds bij dezelfde plek werden afgeleverd om dan kreunend en zuchtend de berg te bekimmen en de zonsondergang te gaan bekijken zal ik nooit meer vergeten!!!!.......en ik reed de hele tijd achterop een brommer met een jonge, HELE DIKKE gids van Wat naar tempel,......zodat ik bijna geen ruimte had op zijn brommer, verdorie..... en er bijna afschoof in de bochten...en ik genoot van al het wonderschone, die enorme tempels, overwoekerd door die huizenhoge bomen..overweldigend......ik moest vaak even bijkomen van al het imposante en bombastische natuur- en cultuur gebeuren....leuk dat je naar het konijneneiland gaat...ik was in sihanoukville...waar het zwart zag op de stranden van de cambodjanen, heel actief ......veel genot zegt OLAF.... -
05 November 2006 - 18:49
Rhoderick:
Beste Sus, een derde van de verhalen gelezen. Je begint er lekker in te komen. In het reizen, lekker ontspannen. Ik heb van je zus begrepen dat je in Laos bent, four thousand islands? Als dat zo is, ben je via de mekong gegaan? Leuk om te horen dat alles goed gaat, je bent trots op Aicha. Cambodia is fantastisch he, mooie mensen, nog een vleugje franse dingetjes, Pnong Phen gezien.
Pas twee maanden weg en al zoveel gezien en gedaan.
Ik zit in een andere galaxy, niet alleen aan de andere kant van de wereld, maar in een kantoor tuin.
Nu kan ik hier veel over vertellen, je voelt je d'r vast nog beter door, dat weet ik zeker, maar ik zal je het meeste besparen.
5 dagen in de week om zes uur op, zes uur thuis, killing, killing, killing,
Alleen maar grijze mensen, niks, nada, noppes.
Maar buiten dat hou ik het vol, leer een hoop, ben trots op mijzelf, maar cognitief/emotioneel moet er heel heftig bij gestuurd worden (zo nu en dan).
coping.
Ik zit nu bij je zus, het is zondag, we hebben alle grote dingen op de goede plaats gezet. Het is een heel geslaagd project, mooi huis, heerlijke ruimte.
Mijn eigen computer is kapot (virus), heb nog geen tijd gehad om het te fixen. Maar bij je zus kom ik zo af en toe, haar computer werkt weer, dus ik kan je nu wat regelmatiger volgen.
Als ik dit berichtje verzend, dan kijk ik nog even naar de foto's. Dus ik wil jou/aicha en ria de hartelijke groeten doen. Dat je nog veel leuke mensen mag ontmoeten/ leuke verhalen mag horen/ mooie momenten, belevenissen.
Helaas kan ik mijzelf nog niet verzenden, via de mail voor een weekendje. De winter komt eraan hier in Nederland, je mist niks.
Heel veel liefs,
R.L.
-
11 November 2006 - 03:31
Regien:
lieve susann,
wat ben je heerlijk aan het genieten van je reis, zo klinkt het.
Ik ben nog steeds in Yunnan en geniet van de schitterende natuur hier.
Die is hier werkelijk onbeschrijfelijk. Heb heel veel gewandeld in de bergen en bij Tibetaanse families thuis gelogeerd. Ver weg van de toeristenstroom. Af en toe is dat ook wel eens lekker.
Ik ben eind december in Thailand denk ik.
Liefs Regien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
