jungle

Vanuit het Sepilok Jungle Resort, net buiten Sandakan, hebben we rust om onze mailtjes te lezen en het reisverslag bij te werken.
Maandagmiddag werden we opgehaald om met een auto naar het dorpje Bilit aan de Kinabatangan rivier te worden gebracht. Een aardige Nederlandse jongen reisde met ons mee. De grote Kinabatangan rivier heeft veel vertakkingen en beslaat een enorm junglegebied, dat een groot deel van Borneo in beslag neemt. Er leven dan ook veel wilde dieren die je elders niet vindt. Zoals Orang Oetans en neusapen. Beide soorten komen alleen op Borneo voor. Vanuit Sandakan of Kota Kinabalu kun je er meerdaagse tours heen boeken, waarbij je min of meer in de jungle verblijft met verschillende gradaties van luxe.
Wij reden naar het behoorlijk primitieve Senbil Jungle B&B, waar we een arrangement van 2 nachten hadden geboekt. Onze chauffeur, Japhar, had 1 goed oog en een oog waarvan we er nooit achter zijn gekomen of hij daarmee kon zien, want het was rood, met een waas erover en half weggedraaid. Behalve met 1 oog reed hij ook met 1 hand; de andere had hij nodig om te telefoneren want hij werd continu op zijn mobieltje gebeld. Later zijn we er wel achter gekomen waarom hij zo populair was want hij was echt heel aardig. We waren in die taxi gezet door de eigenaar van de lodge, een ontzettende creep met bloeddoorlopen oogjes en slechts 1 tand in zijn onderkaak en bekendstaans als 'mister Roy'. Gelukkig reed hij niet mee.
Na een paar uur kwamen we aan in het jungle kamp, waar we al meteen een hele grote varaan spotten (een enorm reptiel van een kleine 2 meter) en een neushoornvogel. Er hingen overal bordjes dat je deuren en ramen gesloten moest houden omdat anders je kamer geplunderd zou worden door apen. Onze kamer was een bungalowtje op palen vol kieren en gaten, met een groezelig bed waaroverheen een halfvergaan muskietennet hing. Wij waren bevoordeeld want we hadden ook een heuse badkamer erbij, zonder raam (dus uitkijken voor apen) en die nog nooit was schoongemaakt. Er was geen douche maar er stond wel een emmer.
Later op de middag arriveerden de overige gasten, 5 Engelse meisjes en een Frans stel. Zij moesten in een klein hokje slapen met ratten en konden buiten naar de WC. Met deze mensen hebben we het heel gezellig gehad. We hebben in totaal 4 tochtjes gemaakt op de rivier met een bootje, waarbij we vooral veel apen hebben gezien, een krokodil en niet te vergeten de door mij zo felbegeerde neusapen. Wat een leuke beesten! Ze hebben een neus die als een enorme worst over hun gezicht bungelt, tot ver voorbij hun kin, een bierbuikje en kleine priemende oogjes. Ze worden in het Maleisisch: 'Nederlandse Man' genoemd (Orang Belanda). Maar die vergelijking klopt niet helemaal, want ze hebben meer haar en ze dragen geen bril.
Daarnaast hebben we een avondwandeling gemaakt en een jungletrek waarbij we 2 uur lang met rubberlaarzen aan door kniediepe modder hebben geploegd en als wildlife een paar vogels en een soort eekhoorntje hebben gezien.
's Avonds zaten we gezellig met zijn allen bij elkaar. De tweede dag waren de beheerders van de B&B de hele dag nergens te vinden, maar toen we 's avonds met elkaar een spel aan het doen waren kwamen ze ineens aanrijden met een auto en sprongen daar enthousiast roepend uit: "We hebben een verrassing voor jullie!" Er werden vele trays met bier uit de auto getild, er waren schotels met kreeftjes in zoetzure saus en nog een soort vis en we werden met harde hand gepusht om feest te vieren. Zelfs ik moest aan het bier (dat ik niet lust). Om de 2 minuten hieven ze hun biertjes, riepen "Aramatee" - een kreet van algehele verbroedering - en dan moesten we weer proosten. Het was duidelijk dat het doel hiervan tweeledig was: enerzijds algehele verbroedering, anderzijds dat we zo snel mogelijk dronken moesten worden. Eentandige griezel Roy was ook meegenomen en die vatte post naast mij op een bankje, en binnen 20 minuten was hij al zo dichtbij geschoven dat ik aanstalten maakte om zijn laatst overgebleven tand er ook uit te slaan. Waarna hij een ander doelwit koos, gelukkig voor mij.
Verder werd er een karaoke CD opgezet met belegen liedjes van de Backstreet Boys, waar we allemaal geen zin in hadden. Maar we zijn er handig in geslaagd om onder de karaoke uit te komen want er hing aan de muur nog een gitaar en toen zijn we gaan musiceren; er werden Maleisische liederen gezongen door onze gastheren en -vrouw, en de mannelijke helft van het Franse stel bleek heel goed te kunnen zingen en spelen dus herleefden de jaren '60 met meezingers als 'Hotel California' en 'House of the Rising Sun'.
Na twee dagen in de wildernis waren we heel blij om gisteren aan te komen in het Sepilok Jungle Resort, een resort dat niet zozeer luxe is als wel verbluffend mooi. Het beslaat een enorme lap grond met een meertje en een wonderschone tuin, vol tropische vogels, vlinders, geurende bloemen en hoge bomen en niet te vergeten eekhoorntjes (waarvan Aicha beweert dat ze ermee kan praten). Bovendien is er internet en een zwembad. We hebben hier heerlijk gedoucht, uitgerust en gezwommen en via internet onze verdere stappen geregeld.
We gaan niet meer naar het duikgebeuren hier in Borneo want dan moeten we 6 uur in een bus zitten (one way) om anderhalve dag te duiken, waarna ik 24 uur moet wachten voordat ik uberhaupt weer mag vliegen waardoor we pas tegen dinsdag hier weg kunnen. Liever brengen we de laatste dagen van onze vakantie weer door in Thailand, op Koh Tao kun je immers ook duiken.
Maleisie is mooi, maar we vinden Thailand leuker. Alles is er makkelijker, smaakvoller, goedkoper en lekkerder. En ze hebben op Koh Tao heerlijke pizza's...
Morgenochtend worden we om 9 uur opgehaald en met een speedboot naar het schildpaddeneiland Selingan gebracht, waar we getuige hopen te zijn van eieren leggende schildpadden in de nacht. We slapen daar en worden de volgende morgen naar het vliegveld gebracht, van waar we naar Kuala Lumpur vliegen. Daar hebben we iets van 28 uur om te shoppen, rond te kijken enzovoort voordat we eind zondagmiddag door vliegen naar het mooiste vliegveld ter wereld... Koh Samui. Van waar we dan weer maandagochtend de eerste boot nemen naar Koh Tao.
Daar blijven we dan en gaan er niet meer weg (is de bedoeling...) tot we zondag vanaf Koh Samui de thuisreis weer aanvaarden. Met Bangkokair vliegen we in een uurtje naar Bangkok en wordt onze bagage automatisch doorgecheckt naar Amsterdam, zodat we nog een hele dag van eiland kunnen genieten totdat we om kwart over 11 's avonds weer met de KLM naar Amsterdam vliegen.
Ik weet niet of ik dit al geschreven heb, maar als iemand zich afvraagt waarom ik niet op sms-jes reageer: mijn telefoon is op het vliegveld van Kota Kinabalu verdwenen. Terwijl ik in de rij stond bij de instapgate is hij of uit mijn tasje gevallen (erg onwaarschijnlijk) of wel gerold. Ik weet niet hoor, maar elke keer als ik op vakantie ga lijkt het of ik mijn mobiel moet missen. Of ze verdwijnen iedere keer spoorloos, of ze verdrinken in een stuk watermeloen, zoals vorig jaar in Frankrijk. Eens kijken hoeveel de iPhone in Kuala Lumpur kost, en dan zo lang mogelijk niet op vakantie...
Liefs,
Susanne