Alweer bijna weg

Ik kom er nauwelijks toe om een verslag te schrijven en toen ik er een paar dagen terug met veel moeite eentje uit geperst had, liep ineens de pagina vast en was ik alles kwijt!

Inmiddels zit ik in een gezellig backpackers hostel op Waiheke island en het regent de hele dag dat het giet, dus een goed moment om te updaten.

Allereerst algemeen over de backpackers lodges: dit zijn heel goedkope lodges, waar je al vanaf een tientje per nacht op een slaapzaal kunt slapen. Veel hostels hebben ook een- of tweepersoonskamers en ik heb ook weleens op een gedeelde 3-persoonskamer geslapen. Ze hebben allerlei gedeelde faciliteiten zoals een keuken waar je je eigen eten kunt klaarmaken, een terras, een zitkamer, wifi (soms betaald), en soms zelfs een zwembadje en/of een warm bubbelbad in de tuin.
Als je in het bezit bent van een lidmaatschapskaart (a 45 dollar) krijg je 5 dollar korting per nacht.
De meeste backpackers lodges hebben een gezellige sfeer. Er zitten vaak niet alleen jonge mensen, maar ook mensen van mijn leeftijd, al zijn die in de minderheid. En in de lodge waar ik nu zit, zit een heel oud vrouwtje dat gezellig 's avonds kruissteekjes zit te borduren in de huiskamer, en nog een andere oudere vrouw zit ernaast te breien.
Maar in de lodge in Napier, die heel mooi was, had je haast geen oudere mensen en er zat een soort van hippige 'incrowd' van franse jongeren die daar langdurig verbleven omdat ze er werkten. Dat was niet gezellig.

Ik heb oudejaar in Wellington doorgebracht. Ik had een kaartje gekocht voor een concert van de soul-funk-reggaeband Fat Freddy's Drop. Ze zijn bekend over de hele wereld, ook in Nederland, maar ze komen uit 'Welly' en laat ze nou net daar zijn toen ik er ook was.
Het concert was buiten de stad, aan zee, het was prachtig weer en de crowd was uitgelaten. Vanaf het eerste nummer ging het dak eraf. Na afloop, om half 1, gingen er gratis bussen terug naar de stad.
Wellington is een leuke stad die me wel een beetje doet denken, kwa sfeer, aan Amsterdam. Langs de Waterfront zijn allerlei oudere industriele gebouwen waar cafes en restaurants in gevestigd zijn en terrasjes buiten. Net als in Amsterdam proberen sommigen uit te stralen dat het meubilair door krakers en authentieke hippies van zelf-gestrandjut wrakhout in elkaar zijn getimmerd, met opzettelijk scheef geschilderde letters op de gevel en verweerde zitzakken. Maar dat mag de pret niet drukken.
De Amsterdam-feeling wordt nog versterkt doordat er op de hippe en gezellige Cuba street (een soort Kalverstraat meets Haarlemmerdijk) een etablissement is met gepiercete hipsters als personeel, dat 'Amsterdam Coffeeshop' heet. Natuurlijk kun je er geen wiet kopen, althans niet dat ik weet (misschien onder de toonbank).

Vanaf Wellington vloog ik op Nieuwjaarsdag naar Takaka, een dorpje aan de noordkust van het Zuidereiland. Ik had online een vlucht geboekt met Golden Bay Air. Vluchtnummer 1 heen, 2 terug.
Aangekomen op de terminal in Wellington was ik even in verwarring want mijn vlucht stond niet aangekondigd op de schermen. Maar toen ik informeerde bij een luchtvaartmedewerkster zei ze: "Loop maar met je koffer de hal in, voorbij de bar en daar naar beneden de trap af."
Dat deed ik, me verbazend over het feit dat je hier zonder enige vorm van controle de transithal in- en uit kunt lopen, alsof het een winkelcentrum is. Onderaan de trap was niemand maar even later kwam er een man aan met zo'n fluoriserend wegwerkers-vest aan. Hij nam een hap van een broodje en vroeg met volle mond: "Hoe heet je?" "Susanne", zei ik. "Hoi. Nou dan ben je bij deze ingecheckt."
Hij pakte mijn koffer en liep er mee naar buiten. Voor de deur stond een minuscuul vliegtuigje. Ernaast stond een auto en die was groter dan het vliegtuigje, als je de vleugels niet meetelt. Hij deed de kofferbak van het vliegtuigje open en begon met veel moeite mijn koffer er in te proppen. Hij paste net.
Er kwam een jongeman aan, mijn medepassagier. De piloot - want dat was de man met het vest dus - gaf ons beide een ingepakt zwemvest, dat we om onze middel moesten gespen. We klauterden in de cabine en gingen zitten op een van de 4 stoelen, die 2 aan 2 tegenover elkaar zaten. Staan kon je er niet, het was net als in een auto. We kregen allebei een koptelefoon met microfoontje op en vertrokken.
Ik vond het vooraf een beetje griezelig, maar het was de mooiste en leukste vlucht die ik ooit gemaakt heb. Het was wolkenloos helder dus we hadden een fantastisch zicht op eerst Wellington, later de fjorden van het Zuidereiland ('sounds' geheten) waar we zo laag overheen vlogen dat je de mosselbanken in het water kon zien liggen. De landing was zacht.

In Takaka heb ik 4 dagen verbleven bij Baerbel en Thomas, een duits stel dat er sinds 6 jaar woont. Ze hebben er een leuk houten Pippi Langkous huis in the middle of nowhere, met koeien, kippen en paarden. In de tuin groeien groenten, fruit en kruiden die je allemaal mag nemen, en tegen betaling kun je een tocht per paard doen of paardrijles nemen op het strand. Vanaf de boerderij leidt een wandelpad van 20 minuten door de natuur naar een groot breed leeg strand met lauw water.

Het is een gezellig huishouden van Jan Steen met mensen die in- en uitlopen omdat ze er verblijven, klussen of komen paardrijden. We kregen emmers vol met pruimen en abrikozen uit de tuin, elke ochtend zelfgebakken zuurdesembrood, eieren van de kippen, zelfgebakken taarten met bovengenoemde vruchten erin en ik kon de munt voor mijn thee zelf plukken.
Ik had geen auto ter plekke, maar ik mocht de auto van Baerbel gebruiken toen ik aankwam om boodschappen te doen, en later nog een hele dag.
We hebben daar 1 dag regen gehad maar dat was geen straf, alleen maar gezellig. Verder ben ik de eerste dag al naar het strand gelopen om te baden in het warme water, ben ik een hele dag met de auto op stap geweest langs de prachtige noordkust naar de plek 'Farewell Spit' - een plek die ik even unheimisch vond als de naam doet vermoeden - en via oud-klasgenote en Amsterdamse bijna-buurvrouw Monique kwam ik in contact met Sacha Horton, een Amsterdamse die al heel lang in Takaka woont. Met haar ben ik ook een dag op stap geweest; we hebben een mooie wandeling gemaakt en een tochtje met de auto, erg leuk en gezellig. Leuk om haar te leren kennen.

Met hetzelfde vliegtuig ben ik vroeg in de morgen van 5 januari weer terug gevlogen en heb op het vliegveld van Wellington een
'relocation car' opgepikt. Dat wil zeggen dat je een huurauto van de ene plaats naar de andere brengt binnen een bepaalde tijd en omdat je dat doet hoef je geen huur te betalen.
Ik had een zeer luxe Toyota Corolla met alle mogelijke snufjes (zoals een camera voor achteruit rijden) en die moest ik 48 uur later afleveren in Auckland.
Ik ben in 1 lange dag doorgereden naar het dorpje Te Kuiti vlakbij de Waitomo Glowworm Caves, zodat ik de volgende dag vrij had en 2 nachten op 1 plek kon blijven.
De Caves zijn een toeristische trekpleister, niet alleen omdat er prachtige druipsteenformaties zijn in het karstgesteente, maar vooral omdat het er stikt van de lichtgevende gloeiwormpjes, waardoor het plafond van de grotten soms lijkt op een sterrenhemel.
Uiteraard zijn er rond de grotten hotels en restaurants, het is de enige echt toeristische plek die ik heb gezien. Om die reden wilde ik neerstrijken in het plaatsje Te Kuiti, 10 km verderop, wie kent het niet: zelfbenoemd 'Shearing capital of the world'. Al waren de schapen allang geschoren, toch bleken bij mijn aankomst alle motels vol te zitten.
Maar gelukkig verwees iemand me door naar de plaatselijke Backpackers, via een klein weggetje ergens afgelegen bovenop een heuvel.

Het bleek een prachtige plek in de natuur met een heerlijke sfeer en uitzicht alle kanten op. In een heuse schommelstoel in het avondzonnetje op de veranda vond ik het heel jammer dat ik daar maar 2 nachten kon blijven. Ik had ook nog een eigen kamer met tweepersoons bed en eigen badkamer! De eerste eigen badkamer sinds Paihia.
De eerste nacht was er bijna niemand, behalve een Nederlands meisje van 18 die daar was gestrand vanwege een voetblessure. Er zijn ergere plekken om vast te zitten.
Ze loopt helemaal in haar eentje het lange afstandspad van het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland (Cape Reinga) naar het zuidelijkste puntje, ruim 3000 kilometer. De dag erna verschenen er nog meer wandelaars die hetzelfde aan het doen zijn.
Ik heb wel bewondering voor die mensen. Ze dragen alles op hun rug, komen soms dagenlang geen mensen tegen en slapen dan in hun eentje buiten in een tentje in de wildernis. Na hun nacht bij onze lodge (ze sliepen buiten in tentjes) hadden ze een etappe van 7 dagen door de natuur, de enige mogelijkheid om iets te kopen was pas weer na die 7 dagen. Dus ze moesten voor 7 dagen aan eten meenemen. Water vinden ze meestal onderweg.
Door al hun verhalen kreeg ik wel zin om ook zoiets te doen. Maar ik raak waarschijnlijk binnen enkele dagen al geblesseerd en uitgeput.

Eergisteren ben ik naar de grotten geweest. Er zijn heel veel verschillende grotten, waaronder een hele toeristische en een aantal minder toeristische en grotten waar je kunt 'black water raften' (drijvend in een opblaasband met wetsuit aan de grot in) of rotsklimmen in de grotten. Ik ben eerst anderhalf uur in een klein groepje in een minder toeristische grot geweest, een wirwar van smalle lage gangen met prachtige druipsteenformaties en redelijk wat gloeiwormpjes. Je zag af en toe een klimgroep voorbij komen of een groep mensen in opblaasbanden, dus het is niet zo dat je vanaf die opblaasband dingen te zien krijgt die anderen niet zien.
Daarna ben ik nog in de toeristische grot geweest, in een groep van 50 mensen. Dat was minder speciaal maar aan het einde ga je dan in een bootje onder een laaghangend plafond door met duizenden gloeiwormpjes.
Het is de bedoeling dat je dan stil bent, anders kunnen ze schrikken en dan gaan ze uit. Het is verbazend hoe moeilijk mensen dat vinden. Er zijn altijd mensen die het dan niet kunnen laten om al na een paar seconden een volstrekt nutteloos geluid te maken. Kennelijk worden ze nerveus van stilte of zijn ze bang dat ze niet meer bestaan als ze geen geluid voortbrengen?
Gelukkig voor die mensen waren er mensen die op het laatste moment ons bootje kwamen versterken met een kleine baby van een paar maanden, en die heeft de hele boottocht uitzinnig gekrijst.
Mensen die pas baby's hebben, als je dit leest: baby's maken GELUID. En sterker nog: je hebt NIET ONDER CONTROLE wanneer ze wel en niet geluid gaan maken. Maar 1 ding weet je zeker: de kans is groot dat ze het ook gaan doen wanneer het niet gewenst is. Dus als het niet absoluut noodzakelijk is, zie dan even af van activiteiten waarbij het lastig kan zijn voor andere mensen als er geluid gemaakt wordt. Zoals lezingen, bioscoop- en theatervoorstellingen, lange afstandsvluchten en bezoekjes aan grotten.
Echt, je hebt nog alle tijd om dat soort dingen te doen, maar doe het even een paar jaartjes rustig aan. Het is echt zo weer voorbij.

Het was prachtig zomerweer. Alle dagen dat ik hier in het binnenland geweest ben is het mooi weer geweest. Aan de kust is het vaak instabiel en staat er veelal harde wind.
Na de grotten ben ik in de buurt van mijn lodge naar een natuurgebiedje geweest (alles is hier 'scenic reserve') waar ik een stuk langs een riviertje gelopen heb en in het lekkere water geweest ben.
Ik was er helemaal alleen en dat is in Nieuw Zeeland heel normaal. Ik ben er tijdens deze reis achter gekomen hoe heerlijk het is om helemaal in je eentje in de natuur te zijn en niemand tegen te komen. Het geeft heel veel rust en maakt je hoofd leeg. Je hebt dan geen behoefte om ook maar iets te doen, zelfs niet lezen.

Vanaf Te Kuiti ben ik gistermorgen vroeg in 2,5 uur naar Auckland gereden, heb de auto afgeleverd, een taxi genomen naar de pier, een boot naar Waiheke island, een bus richting de lodge en toen nog een stukje lopen met mijn bagage.
De lodge is gezellig en ligt tussen de jungle, doch met 10 minuten lopen ben je aan een mooi strandje en nog een stukje verder is het dorpje.
Gisteren was het aardig weer doch ik vond het aan het strand te hard waaien om te gaan zwemmen of zonnen. Ik heb wel aan het eind van de dag hier bij de lodge in het bubbelbad gezeten met een aardige jongen die hier bij een brouwerij werkt.
Ik moest vannacht in een slaapzaal met 2 andere meisjes, maar nu heb ik gelukkig een eigen kamer. Het regent de hele dag al pijpenstelen en dat dreigt zo te blijven, maar in de lodge is het gezellig.
Morgen is het hopelijk goed weer. Dat is gelijk mijn laatste dag hier want zondag neem ik om 9.15 de ferry om naar het vliegveld te gaan, om half 3 vlieg ik naar Kuala Lumpur voor weer een stop van 2 dagen, wederom in het luxueuze Sheraton Hotel.