Gezinsuitbreiding

Sinds dinsdag zijn we weer in Nepal.
Aicha begint zich hier goed thuis te voelen, dat is merkbaar. Ze heeft in Kathmandu haar eigen favoriete eetadresje (Cosmopolitan restaurant op Basantpur Square), haar eigen nieuwe eetgewoonten en praat veel vrijer met iedereen nu.
In Kathmandu verblijven we altijd op het Basantpur Square en zij begint nu ook de mensen daar te kennen. Ram en Rahiz, die haar altijd een knuffel geven als ze het plein op loopt, Raju van het Sugat hotel, de baas van het hotel, Varun, die een hele brave hond heeft; Aicha mag hem altijd hondenkoekjes voeren, nadat hij eerst een poot heeft gegeven. Met Subash is ze nu ook heel vertrouwd. We zien hem veel en hij regelt echt alles voor ons wat we maar willen. Zijn hyperactieve doch schattige zoontje Sachit is heel dik met Aicha, ze spelen heel leuk samen. En Subash' "grijpaardige" (volgens Aicha) vrouw Tirtha, die zo grijpaardig is omdat ze Aicha altijd wil knuffelen. Omdat Ria en mijn vader als Subash' tweede ouders gezien worden, ben ik Subash' zus en zijn Aicha en Sachit ook broertje en zusje. Zo gaat dat hier in Nepal.
Maar sinds dinsdag heeft Aicha er nog een broertje bij: Ganesh, een jongetje dat we sponsoren uit Hamro Jivan, het tehuis voor zwerfkinderen. Toen we voor onze Tibetreis even daar waren hadden we hem al gezien, hij was die dag niet naar school want hij had oorontsteking. Toen we weggingen vroeg Aicha al: "Kunnen we dat jongetje niet sponsoren." Afgelopen dinsdag gingen we terug naar het tehuis, nu waren de kinderen er wel. Ze kwamen allemaal even naar ons kijken en met ons praten. Toen ik het kantoortje in ging en zat te wachten tot een medewerker de lijst gereed had van niet-gesponsorde kinderen, kwam Ganesh bij de deur staan en zei heel zachtjes: "Ik heb ook nog geen sponsor, mevrouw." Dus toen was het snel geregeld.
Het is een heel bijdehand, stoer maar ook schattig jochie dat veel ellende achter de rug heeft en het laatste jaar hard heeft gewerkt aan zichzelf. Zijn ouders zijn allebei dood, broertjes en zusjes heeft hij niet. Volgens Henk Molhuysen en de andere medewerkers van het tehuis heeft hij het echt verdiend en verlangde hij al een hele tijd naar een 'moeder' zoals de kinderen dat daar noemen. Hij is 9, zoals Aicha, maar wel een kop kleiner dan haar.
Woensdag zijn we terug gegaan naar het tehuis omdat Aicha met hem wilde spelen. Toen we daar kwamen zat hij helemaal alleen in het tehuis. Alle andere kinderen waren naar een sportveld, maar hij was alleen achtergebleven om op ons te wachten. Ze hebben samen kunstjes gedaan (op handen lopen enzovoort) en gevoetbald. Het klikt goed. Elke keer als er mensen binnenkwamen riep hij trots tegen ze in het Nepalees: "Kijk, dit is mijn moeder! Dit is mijn zusje!" Als we terugkomen uit Pokhara volgende week donderdag, gaan Aicha en ik twee dagen naar een resort in Budhanilkanta en nemen hem mee.
Voor nu zitten we in Pokhara, zeg maar het Benidorm van Nepal. Er is hier een prachtig meer, geflankeerd door hoge bergen en een paar honderd guesthouses. Er is zelfs een Nederlandse bar! Ria blijft hier vier dagen met Subash, wij doen ook even 2 of 3 daagjes hier; even shoppen, internetten, Europees eten en zo. Daarna gaan we buiten Pokhara logeren bij Dolma in het Tibetaanse kamp.

Voor de internetters: morgen probeer ik vanaf 10 uur 's morgens Nederlandse tijd online te zijn. Je kunt dan via MSN en via de chatbox op deze site met me chatten. Lukt het niet om die tijd, dan probeer ik het vanaf 2 uur 's middags opnieuw.

Oh ja, voor de nieuwsgierigen: de wc-foto's (plus foto's van Lhasa en van Nepalese vrienden) staan vanaf vandaag op mijn webshots-pagina! (zie elders op deze site)