Vulkanen, geysers en gedrochten

Ik klaag altijd dat ze bij (Djoser)rondreizen zo veel doen en zo'n hoog tempo hebben, maar het lijkt erop dat ik er zelf ook wat van kan.
In Ngongotoro ben ik wederom maar 2 nachten gebleven. Ik zat daar in een klein kamertje op een soort campinkje aan een riviertje waar je kon zwemmen en vissen. En er was ook weer een keuken bij waar je je eigen eten kon klaarmaken.
Omdat er voornamelijk gezinnen zaten was het niet zo gezellig als in Coromandel, maar 's avonds bij het eten raakte ik in gesprek met een oudere Maorivrouw. Ze verbleef op de camping omdat ze in Rotorua werkte.
Vroeger had ze de hele wereld af gereisd en was ook in Nederland geweest, ze speelde rugby in het nationale elftal. Je denkt dat iemand het dan wel gemaakt heeft en de schaapjes op het droge heeft maar nee, ze had het duidelijk niet breed (er ontbraken tanden uit haar mond) en werkte nu in een magazijn.
Het valt me op dat de maatschappelijke positie van Maori's zeer slecht is. Nergens maar dan ook nergens zie je Maori's in normale banen werken - zelfs niet in de gebieden waar heel veel Maori's wonen. Ik ben nog nooit in een winkel, bar, restaurant of kaartjesverkoop bediend door een Maori. Overal werken alleen maar blanken of Aziaten (die laatste groep heeft meestal een eigen zaak).
Inmiddels ben ik erachter dat de helft van de Maori's van de steun leeft en een kwart werkt voor een salaris van minder dan 275 euro per week. Ze werken als arbeider, bouwvakker of in magazijnen, of in nep-Maoridorpjes voor toeristen waar ze dan een dansje mogen doen.
Een enorm hoog percentage Maori's is obees, en dan heb ik het niet over een beetje dik omdat dat nu eenmaal de genetische aanleg is, maar morbide obees. Niet verbazend als je maximaal 1100 euro per maand verdient (of minder), en je ziet dat boodschappen hier veel duurder zijn dan in Nederland. Voor dat geld kun je eigenlijk alleen maar junkfood kopen. Groente en fruit, kaas, noem maar op, het is heel duur, zelfs als je het langs de weg bij de boer koopt. Ik ging laatst eens een biologische winkel binnen maar stond snel weer buiten toen ik zag dat een doosje kruidenthee bijna 8 euro kostte.

In Rotorua heb ik 2 dagen lang allerlei geothermale gebieden bezocht (met hoge entreeprijzen), waarvan 1 met een heuse Maorishow. Een clubje Maori's bestaande uit een paar mollige dames, een clowneske, gay-achtige grappenmaker, een ijdele jongen met een overdreven sportschoolfiguur en een tweetal jonge krijgers voerde een showtje op waarbij er met stokken werd overgegooid en er wat haka's werden gedaan.

Vele kilometers heb ik gelopen langs borrelende blubber, sissende stroompjes, bruisende bronnen en naar zwavel meurende modderpoelen. Af en toe spuitte er eens een geyser hoog de lucht in of was ik onder de indruk van de onwaarschijnlijke kleuren van de meren in het vulkanische gebied - van vuiloranje tot smaragdgroen, knalgeel of turquoise.
De meeste geysers spuiten uiteraard niet op commando, je moet dus maar afwachten of er eentje actief is als je in de buurt bent. Maar dat geldt niet voor de Lady Knox geyser. Bij toeval is men er namelijk achter gekomen hoe je hem af kunt laten gaan.
Dat doen ze elke ochtend om kwart over 10 en er komen honderden mensen op af. Je neemt plaats op een soort tribune om de geyser heen, een meneer steekt een verhaaltje af en dan gooit hij een zak waspoeder leeg in het gat van de geyser. Het holletje begint eerst wolken schuim uit te braken (uiteraard) en na verloop van tijd spuit er ineens warm zeepwater metershoog de lucht in.
Onmiddellijk daarna ontvouwt zich een nog wonderlijker schouwspel want alle aanwezige toeschouwers draaien zich als één man met hun rug naar de geyser en vertrekken hun gezichten in onnatuurlijke grimassen, poserend voor selfies en andere foto's. Dat gaat zo minstens een halfuur door en zodra de foto's gemaakt zijn druipt iedereen af. Niemand heeft echt iets van de geyser gezien volgens mij, behalve ik.

Om uit te rusten ben ik nog een dag in een heetwaterspa geweest, the Polynesian Spa aan de oever van het meer van Rotorua. Je kunt er baden in mineraal- en zwavelhoudend water dat daar uit de grond komt in wisselende chemische samenstellingen en temperaturen. Het stinkt, maar het is heel ontspannend.

Na 2 dagen moest ik de camping verlaten omdat er geen plek meer was, maar ik had een kamer geboekt in de Wai o Tapu tavern, een soort pub langs de weg in de middle of nowhere maar vlakbij de Lady Knox geyser. Ik sliep daar de 24e, het schijnt dan kerst te zijn maar dat heb ik dit jaar overgeslagen.

Na een lange dag van natuurwonderen betreedde ik met mijn koffer het etablissement, een simpel ingerichte ruimte met 2 biljarttafels, een bar en wat tafeltjes. Aan een hoge tafel bij de ingang stond een clubje bijzonder onguur ogende heerschappen, waarvan 1 (met ontbrekende tanden) me in het voorbijgaan toesiste: "You're in for some trouble."
Een vriendelijke vrouw aan de bar bracht me naar mijn kamer achter in het gebouw, shabby en versleten en zonder wifi. "Je bent de enige gast vannacht", zei ze. En als de bar dicht is gaan we allemaal weg dus dan ben je hier alleen. Laat de sleutel maar in de kamerdeur zitten als je morgenochtend weggaat. Maakt niet uit hoe laat je uitcheckt, er is toch niemand."
"Okee", zei ik, wat onzeker. "En als ik vanavond wil eten, moet ik vooraf bestellen?" "Nee hoor, we hebben het zo ontdooid", antwoordde ze. "Het staat binnen 10 minuten op tafel."
Ik voelde me toch niet zo heel erg op mijn gemak, met die enge gedrochten die me onheil beloofd hadden. Zij stonden er vlakbij toen die vrouw zei dat ik daar de nacht alleen moest doorbrengen.
Maar goed, ik zette me eroverheen, bestelde een kip cordonbleu ("Ha lekker, diepvries!") en sloeg het gebeuren in de bar gaande. Nadat de engerds het pand verlaten hadden werd de sfeer eigenlijk best gezellig.
De aanwezigen zagen er allemaal uit als hillbillies uit een saloon, met lange snorren die doorliepen langs hun kaaklijn (modelletje Jacobse en van Es) of gewoon afhingen onder hun kin, ZZ-top-baarden en incomplete gebitten. Oh ja en een paar vrouwen met veel te korte rokjes. Er werd muziek gedraaid, allemaal country en rock uit de jaren 70. Een grote hit was 'Vaya con dios' (was dat niet van the Cats???), die werd uitbundig meegezongen.

Ik ging vroeg slapen. Maar tegen een uur of 12 werd ik wakker, toen de laatste auto het grindpad afreed. Ik had gedroomd. Dat de gedrochten me een sms-je hadden gestuurd met de mededeling: we komen je vannacht opzoeken. Hm, een beetje unheimisch begon ik me toch wel te voelen.
Er hing ook nog eens een hele vieze brandlucht in het gebouw. Voor de zekerheid pakte ik de Lonely Planet om op te zoeken wat hier in Nieuw Zeeland het alarmnummer is. Ik vond het niet, maar in het hoofdstuk 'safety' stond wel het volgende: "Alleenstaande vrouwen moeten wegblijven bij simpele accommodatie in pubs."
Okee...

Het gebouw was nu niet direct een onneembare vesting en ook mijn kamerdeur had je zo ingetrapt. Ik heb een emmer gepakt (voor als ik 's nachts naar de wc moest), heb het andere bed tegen de deur geschoven (het was een stapelbed, dat zat wel goed) en ben weer gaan slapen.
Zoals jullie zien heb ik het overleefd. De brandlucht was er de volgende ochtend nog steeds, maar overal om het gebouw heen bleek stinkende rook uit de grond te komen, dus dat was de oorzaak; ik sliep gewoon op een soort vulkaan.
Ik heb ontbijt gemaakt, de heerlijke film 'Little Women' op tv gekeken en ben op mijn gemakje naar Taupo gereden.

Ik schrijf het vervolg later. Dit wordt anders veel te lang en ik wil gaan eten.