Onverwachte avonturen

Op het noordelijke deel van het Noorder eiland ligt de Bay of Islands. Ik heb via internet een 3-daagse zeiltocht geboekt vanaf het kustplaatsje Paihia.
Het leek me wel een goed idee om de vakantie rustig te beginnen; een beetje chillen in de zon, een beetje snorkelen, beetje zwemmen, beetje lezen en wie weet komt er nog een keer een dolfijn voorbijzwemmen. Op de boot kunnen 12 gasten mee en ik heb betaald voor een stapelbedje in een hut met 4 plekken.

Om 8 uur 's morgens worden we vanaf de pier met een dinghy naar onze boot gebracht, de Manawanua ('Groot hart'). Het blijkt dat er behalve mij nog maar 2 andere gasten zijn, een duits stel van in de vijftig, Jens en Beatrix. Met hun matching afritsbroeken en khaki hoedjes zijn ze het prototype ANWB-stel. Ze zijn al meedere malen in Nieuw Zeeland geweest maar hebben nog nooit van hun leven gevaren.
Omdat er geen andere gasten zijn krijg ik een upgrade naar een tweepersoonshut en maak van de naastgelegen hut een inloopkast.

De bemanning bestaat uit drie baardige bonken: Evan (jong, stevig en heeft de halve wereld al gezien), Geir, een zorgzame zestiger uit Noorwegen die voor ons kookt en John (of eigenlijk Jochen) de schipper, een bevlogen oceanoloog met een sonore stem en imposant voorkomen.
Het is heerlijk zonnig en we varen meteen uit. John heeft uitgelegd dat we geen vastliggend programma hebben; we varen gewoon daarheen waar het leuk lijkt en we zien wel wat we tegenkomen. Vogels, vissen en wie weet, misschien een dolfijn.

Wat leuk, denk ik, een oceanoloog. Dat doet me denken aan de documentairefilms van Jaques Cousteau die ik als kind altijd op tv keek. Elke aflevering gebeurde er wel weer iets nieuws spannends. Maar wij gaan gewoon een beetje relaxen.

Eerste verrassing
We varen de baai uit. Nog geen uur zijn we onderweg en ik wil me net installeren op de voorplecht of er dient zich zomaar ineens een groep dolfijnen aan. Een stuk of 20 'gewone' dolfijnen inclusief jonge dolfijntjes dartelen om onze boot heen en zwemmen een heel eind met ons mee. Het kan niet meer kapot, missie geslaagd, dolfijn gezien.
De boten hier in de Bay of Islands werken met elkaar samen als het gaat om dolfijnen. Als ze die tegenkomen geven ze de locaties aan elkaar door, ze zorgen dat er nooit meer dan 3 boten tegelijk in de buurt van de dolfijnen zijn en ze maken na een tijdje plaats voor een andere boot zodat iedereen ze kan bekijken. Wij hebben onze beurt gehad en varen verder.

Ik maak me op om met een boekje te gaan liggen maar ineens roept John me. Daar voor ons zwemt een walvis! Ik zie het beest boven water komen en een enorme fontein aan water uitspuwen voordat hij weer onder water gaat.
Hij komt niet meer boven maar we feliciteren onszelf en elkaar met zo veel geluk; dolfijnen én zowaar een walvis! Wat bijzonder dat we dat hebben mogen zien. De trip is meer dan geslaagd, zelfs al zouden we nu meteen terugkeren naar Paihia.

Vissen is saai (althans, meestal - maar soms ook niet)
Ondertussen heeft John vislijnen uitgehangen en daar blijken twee Albacore tonijnen aan te hangen. Super exquise vissen die in Nederland amper te krijgen zijn en waar je overal ter wereld een fortuin voor betaalt. Dat wordt ons avondeten.
Na de lunch varen we naar kaap Brett om daar serieus te gaan vissen en de rotsformaties te bekijken. Het is niet meer zo zonnig en zo op zee in de wind kan het aan dek behoorlijk fris zijn. Maar de grillige rotsen met gaten en grotten erin zijn mooi en ruig om te zien en daar past dit weerbeeld wel bij, vind ik.
John heeft een school Kahawai vissen ontdekt, vette vissen met een lengte van zo'n halve meter. Ze schijnen naar makreel te smaken. Samen met Jens gooit hij de hengels uit. Het duurt niet lang of hij heeft een joekel van een vis gevangen en ook aan die van Jens hangt een vis. een grote, zo te voelen, want het kost hem veel kracht om hem binnen te halen.
Verwoed draait hij aan de katrol om de lijn binnen te halen met de vis eraan. Zijn ogen glinsteren als die van een opgewonden kind, de oerman komt even in hem naar boven. Het ziet er aandoenlijk uit; zo'n buikige senior met een truttig hoedje die even helemaal strak staat van de testosteron.
"Ja, dat vinden de jongens leuk he", zeg ik meewarig tegen Bea terwijl we de mannen gadeslaan. We lachen een beetje. Maar amper ben ik uitgesproken of de vis komt een paar meter omhoog uit het water, gevolgd door een spectaculair omhoog springende haai! Het beest heeft het ook op onze Kahawai voorzien en vecht met de visser om de vis. Jens draait aan de spoel van de lijn en trekt en draait en trekt, de haai worstelt en springt en spartelt in zijn strijd om de maaltijd. Okee, soms kan vissen best spannend zijn.
Ze moeten wel weer opnieuw gaan vissen, want onze buit is half opgegeten en hangt helemaal aan flarden. Arme vis.

Na zoveel spanning en sensatie maken we ons op om naar een baai te varen voor de nacht. Wie weet kan ik dan nu gaan chillen met een boekje.
Maar ik ben nog niet gaan zitten of er komt ineens een groep dolfijnen aan, een ander soort ditmaal. Deze zijn veel groter en heten geloof ik tuimeldolfijnen of zoiets (in het Engels: bottle nose dolphins). Ze zijn 3 a 4 meter lang en heel speels. Een hele tijd zwemmen ze met ons mee, allerlei kapriolen uithalend, spelend met de boeg en dartelend in de slipstream van de boot.

Het is al heel laat wanneer we eindelijk in een totaal verlaten baai voor anker gaan. Er is daar enkel ongerepte natuur: bomen, planten, struiken, geen paden of andere tekenen van civilisatie. Je hoort de krekels en de vogels.
Vooral het geluid van de tui (spreek uit toewie, als de reisorganisatie) vind ik leuk. De tui is een zwarte vogel met een soort witte balletjes ter hoogte van zijn keel en een lange, smalle, kromme snavel waarmee hij honing opzuigt uit de bloemen van de flax plant. Hij maakt een apart geluid dat me een beetje aan een panfluit doet denken.

's Avonds eten we de lekkerste sushi ooit, van exquise Albacore tonijn met hele goeie Japanse wasabi, en verder nog een stuk gegrilde tonijn. We drinken wijn en bier en hebben leuke gesprekken. Geir blijkt in Noorwegen en Denemarken als toneelregisseur te werken. John en hij zijn een stel. Ze hebben elkaar 7 jaar geleden leren kennen in een bar in Berlijn.

Nog even aan dek kijken naar de sterrenhemel. Dat hebben wij in Nederland niet, je bent blij als je een paar sterren ziet. Hier is het een oogverblindend palet van ontelbare lichtjes.
We gaan op tijd slapen. We hebben onze sensatiedag gehad en gaan morgen lekker relaxen. Beetje zwemmen, beetje snorkelen, beetje zonnen met een boekje...

==========

Eindelijk chillen...of...
Het is geweldig wakker te worden bij de opkomende zon als die net de bergen rond de stille baai beroert, en helemaal alleen aan dek te zitten terwijl iedereen nog slaapt. Het is nog windstil, het wateroppervlak glad, geen wolkje te zien en het morgenlicht is zachtoranje.
Als iedereen wakker is gaan we met kayaks de rotsachtige kust van de baai verkennen en uiteindelijk strijken we neer op een prachtig zandstrandje. En eindelijk zwem ik dan in de Stille Zuidzee! Het water is fris, ongeveer 19 graden, en helder. En dan opdrogen in het zachte witte fijne zand.
Weer terug aan boord hangt John aan de boordradio. "Er zijn orca's gespot hier niet ver vandaan. Laten we even gaan checken." Orca's? De killer whales? Zijn die hier dan? "Ja, maar het is een bedreigde diersoort. Er zjin er minder dan 200. Als je er eentje spot moet je het melden bij een speciaal meldpunt dat de orca-stand in de gaten houdt."

Het weer betrekt, ineens komen er wolken en begint het te waaien. Het is dan gelijk best wel koud, terwijl het bij zon en weinig wind heerlijk warm is. We zitten ons de hele dag aan- en weer uit te kleden.

Het duurt niet lang of John spot in de verte een grote zwarte vin. "Kom, in de dinghy!" roept hij opgewonden. "In de dinghy?" stamelen wij een beetje beduusd, "die is toch veel kleiner dan die orca's zelf?" "Ja, nou en? Ze doen echt niks hoor. Ze vinden het veel te leuk. Trek wel een regenjack aan want je wordt nat."
Snel springen we in het rubberbootje en varen in de richting van de gespotte vin. We zien hem weer opduiken, 100 meter bij ons vandaan. De zwarte vin steekt bijna anderhalve meter boven het water uit. "Oh, da's een vrouwtje, zegt John. "Die zijn kleiner dan de mannetjes."
Een orca zwemt net als een dolfijn, duikelend. Hij komt boven, eerst met zijn prachtige kop, dan geleidelijk met het middenstuk en zijn rugvin, om uiteindelijk elegant zijn staart boven het water te laten zwieren alvorens helemaal te verdwijnen. Dan zie je een hele tijd niks en weet je even niet waar je moet kijken. Waar zal ie weer boven komen en wanneer?
Ingespannen turen we naar de plek waar het orcawijfje is ondergedoken. Er gebeurt niks. Tot opeens, 2 meter naast ons, het enorme gevaarte opduikelt met een luide puf. We gillen en juichen van verrukking.
Dan verschijnt het mannetje: bijna 2 meter gigantisch hoge rugvin die boven het water uit steekt en rap naderbij komt. als dat alleen maar de rugvin is, kun je nagaan hoe groot het hele dier is...
En dan is er nog eentje, een kleintje, naast de moeder. Ze vinden de boot leuk en reageren op de geluiden die we maken. Ze splashen om ons heen en zwemmen vlak onder ons door. "Kijk, daar nog een!" roep ik en wijs naar de andere kant. "En daar ook!" roept Jens. "Ja en daar, en daar!" roepen de anderen en ineens zijn we omringd door orca's.
Ze blijven maar komen, opduikend vlak naast ons en dan weer verder weg, het lijkt of ze verstoppertje met ons willen spelen. Ze blijven even weg en verrassen je dan door ineens omhoog te komen, vlak naast je.
Het mooiste vind ik dat je ze kunt horen ademen. Een heel diep, prachtig geluid, "Pfooo", als iemand die door een buis blaast. Zo intiem; een orca te horen ademen.
Ze blazen ook water omhoog zodat we inderdaad nat worden, en keer op keer zwemmen ze onder de boot door. Het water is zo helder en ze zwemmen er zo dicht onder dat ze de boot bijna aanraken en je ze heel goed kunt bekijken.
John houdt een camera onder water en een vrouwtje blijft een hele tijd stil liggen vlak voor de lens, alsof ze bewust poseert.
na ruim een uur verdwijnt de groep uit het zicht. Het waren er zeker 25.

Chillen met Willy
De zon keert terug en we besluiten naar een rustige baai te gaan om te lunchen en een beetje uit te rusten.
Na de lunch ga ik liggen met een boek. Eindelijk is dan mijn chillmoment gekomen. John en Geir stellen voor om te gaan snorkelen maar ik heb geen zin om het koude water in te gaan, ben net weer een beetje opgewarmd. Beatrix wil ook niet maar Jens is er wel voor in. Hij heeft nog nooit gesnorkeld. Ze varen weg met het bootje.
Amper heb ik een paar pagina's gelezen of ik hoor een bekend geluid: "Pfooo!" Ik kijk op en vlak naast de boot zwemmen 3 orca's. Ik roep Bea en Evan en samen zien we een hele club de baai binnenkomen en langs de rotsen naar voedsel zoeken. "Zouden de anderen ze ook gezien hebben?" vraag ik me af. Ze zijn uit het gezicht verdwenen.
Een halfuur later komen ze terug, in alle staten. "Holy shit, we waren aan het snorkelen en ineens kwamen er 5 orca's aan! Ze waren om ons heen, we zaten er tussenin! Het was heel ondiep en ze hadden een manta rog gevangen die ze voor onze ogen gingen opeten! En eentje proefde aan de zwemvlies van Geir!" Ze staan helemaal te trillen van adrenaline en roepen door elkaar heen.
Dat was dus Jens' allereerste snorkelervaring.

Van dat chillen met een boek is niks meer terechtgekomen die dag. Overal waar we heen voeren kwamen we weer orca's tegen, het leek wel alsof ze ons volgden! De hele dag zijn ze met ons meegereisd. Wat zijn het een mooie, gracieuze en lieve beesten! En wat voel ik me bevoorrecht dat ik ze op deze manier van dichtbij heb leren kennen.

De rest van de trip hebben we prachtige eilandjes verkend en heuvels beklommen van waar je de hele baai met ontelbare eilandjes kon zien liggen, gezwommen en, ja eindelijk, een paar hoofdstukken gelezen in "Het raadsel Spinoza" van Irvin Yalom.

Vanmiddag zijn we teruggekomen maar vlak voordat we terugkeerden naar de haven, tijdens onze lunch in een baai, zijn de orca's nog even langsgekomen om dag te zeggen. Ik zal ze missen.

PS Het lukt met met het trage internet hier in Northland niet om foto's op Mijn Album te zetten. Ze staan wel op Facebook, daar staat ook het filmpje op van de orca's bij de dinghy.