to trek or not to trek

Hehe, eindelijk weer ergens waar ik kan internetten! Sinds Bagan kon
dat nergens meer; ze hebben gewoon niet eens elektriciteit! Hier in
Inle meer is het 'toeristisch', dat wil zeggen dat er guesthouses zijn
en dat je pizza kunt eten en er zijn twee of drie plekken waar je kunt
internetten. Pff, dat had ik echt nodig. Op sommige momenten mis ik
echt Thailand, waar het allemaal kan en ook nog lekker warm is. Want
het is hier koud! Overdag in de zon is het lekker, maar tot een
uur of 10 en vanaf zonsondergang is het echt ijskoud!

Na Bagan ben ik met het vliegtuig naar Heho gevlogen en van daar met een
taxi naar Kalaw. Dat is een klein plaatsje in bergachtig gebied. Niet
echt hoge bergen, zeg maar zo'n beetje als midden Frankrijk; hoge
heuvels en lage bergen. Maar toch, zo'n 1300 tot 1800 meter hoog en
dat voel je wel in de temperatuur. Hoewel Kalaw eigenlijk maar een dorpje is, wonen er hindoes, sikhs, boeddhisten, christenen en moslims. Daarnaast lopen er heel veel mensen rond van bergstammen. Ze hebben
zwarte kleren aan met een klein geborduurd randje, felgekleurde doeken om hun hoofd gewikkeld en kleurige stoffen tassen op hun rug.

Vanaf Kalaw ging ik een trekking maken, drie dagen en twee
nachten, met als eindpunt het Inle meer. Er ging nog een Frans stel mee, leuke mensen die een
bed&breakfast hebben in de Pyreneeen.
De tocht was heel mooi; door dorpjes
en over velden met prachtige uitzichten. Je zag de mensen in
de velden bezig met de graanoogst, ze zwaaiden naar ons in het voorbijgaan.
We moesten onze eigen bepakking dragen en dat was nog best zwaar. De grote bagage werd door
de lodge in Kalaw doorgestuurd naar het Inle meer, maar wat je nodig had voor die 3
dagen moest je wel zelf sjouwen. We moesten vooral heel veel water meenemen want je
kunt nergens wat kopen. Er was ook een kok mee die het eten droeg.
Het is hier nog veel primitiever dan in de Himalaya! Nu kijk ik terug op de Langtrang trek in Nepal en denk: jee, wat hadden we het daar toen luxe! Douches en kamertjes en matrassen, en winkeltjes waar je soms een Mars kon kopen.

Ik liep op mijn Teva's, heb daar bijna de hele Langtang trek prinsheerlijk op gelopen(op 2 dagen na), zonder ook maar een blaar of pijn in mijn voeten. Maar nu kreeg ik na een paar uur heel erge pijn in mijn linkervoet. Zo erg dat de laatste paar uur elke stap een kwelling was. Tegen de tijd dat we in het dorpje waren, kon ik
alleen nog maar strompelen en zelfs dat deed al pijn! Toen ik mijn voeten ging wassen bleek ook nog dat ik echt helemaal onder de blaren zat! Het lijkt of ik een soort spier heb verrekt of overbelast. Ik heb dat anderhalf jaar geleden ook gehad, in Axat, en dat heeft toen een week geduurd.

's Nachts sliepen we in het huis van de schoonouders van onze gids. Het waren niet speciaal hartelijke mensen, ze lieten ons nogal met rust. Ze woonden in een huis op palen zonder meubels, beneden lagen hele bergen met
gemberwortels. Water moesten ze een heel eind verderop halen uit de put en we kregen een klein emmertje koud water met zijn drieen (en geen plek om je terug te trekken) dus we hebben ons maar niet gewassen, alleen een beetje onze
voeten. De wc was een heel eind verderop, het was een klein huisje op
palen waar je niet eens rechtop in kon staan. Erg lastig als je je
broek aan en uit moet doen...
We kregen wel heel lekker te eten,
linzensoep en daarna rijst met twee soorten dingen erop. 's Nachts was
het koud! We sliepen op de vloer, alleen op een dekentje. Gelukkig hadden we hele warme dekens en hoefde ik maar 1 keer te plassen... (eng laddertje af en op mijn pijnlijke voet door de bijna-vrieskou) Maar de waanzinnige sterrenhemel maakt dan wel veel goed.
De volgende ochtend was mijn voet nog steeds heel erg pijnlijk, toen heeft een jongen uit het dorp me met een ossenwagen naar beneden gebracht, anderhalf uur verderop waar een weg was. Van daar ben ik met een vrachtwagen meegelift.
De gids had gezegd: als je naar Inle moet, kun je in Aung Ban met een pickup truck en dan in Shwe Nyaung overstappen of je moet naar Pindaya Bus Terminal en kun je daar een taxi regelen. De vrachtwagen ging maar
tot Aung Ban en ik wilde een taxi nemen dus ging ik van daar met een pickup truck verder naar Pindaya. Het duurde bijna twee uur voor de truck vol was, toen ging hij pas. Maar toen was hij ook wel heel erg vol! Er zaten ook twee kratten met
kippen in die truck. Ik vond het eerst zielig voor de kippen maar toen
de wagen eenmaal vol was met mensen en spullen, begon ik me af te
vragen wie er zieliger was, wij of de kippen. De mannen moesten
bovenop de vracht, op het dak, wij vrouwen + 1 oud mannetje binnenin met allemaal balen vracht tussen onze benen. Ik zat bij de uitgang, naast de kippen. Er was een kip die de hele tijd probeerde mij te pikken! Toen we vijf minuten onderweg waren, moest ik naar de wc. Helaas moesten we toen nog anderhalf uur over een hele hobbelige
weg... Toen we aankwamen in Pindaya bleek dat ik helemaal niet naar Pindaya
had gemoeten, ik had gewoon in Aung Ban een taxi moeten nemen en Pindaya was juist verder weg! De eerste bus ging pas de volgende morgen.
Gelukkig had ik Pindaya nog op mijn verlanglijstje staan en was toch
een dag te vroeg voor Inle dus heb ik een kamer genomen in het Golden Cave hotel. Ik was de enige gast.
In Pindaya zijn grotten met druipstenen en duizenden boeddha's, die ben ik gaan bekijken. Omdat ik nauwelijks kon (en kan!) lopen heeft een jongen van het hotel me met een brommer gebracht. Ik had mijn boek niet bij me maar gelukkig wel Sudoku en er
was tv, twee netten maar liefst! TV5 Frankrijk en AlJazeera. Er was uitgebreide berichtgeving over de storm in Europa, maar Nederland werd niet genoemd. Het zag er wel afschrikwekkend uit allemaal. Vinden jullie het niet te gevaarlijk om in Nederland te blijven? Misschien kunnen jullie beter hier komen. (Even een koekje van eigen deeg... :-) )

Vanmorgen was ik al om drie uur wakker (ging om half 9 slapen) en om 5
uur moest ik opstaan want de bus vertrok om kwart voor 6. Een jongen van het hotel heeft me op de brommer naar de bus gebracht en gaf me nog een ontbijtpakketje mee, heel lief. Na twee en half uur bussen (er werd nog uitgebreid gepauzeerd op een marktje zodat iedereen kon ontbijten) moest ik eruit en van daar het laatste verder met een pickup of taxi. De taxi was maar 5 dollar dus die keuze was snel gemaakt...

Toen ik hier in Nyaungshwe bij het guesthouse kwam dat ze vanuit Kalaw voor me
gereserveerd hadden stond daar inderdaad mijn bagage, maar er was geen kamer gereserveerd en ze zaten vol! Kon ik weer een andere kamer gaan zoeken. Ik zit nu in een guesthouse dat 'Four Sisters' heet, maar twee ervan zijn inmiddels getrouwd met Europeanen (waarvan 1 met een Nederlander, die woont in Amsterdam). Ik ben met open armen ontvangen door deze vrouwen, die mij ook 'sister' noemen. Ik kreeg meteen een tweede ontbijt, het lekkerste in tijden: een overheerlijke dunne pannekoek met echt zacht eitje (in Azie vindt men het erg moeilijk om eigeel zacht te houden).
Er is een tuin en mijn kamer is op een hoek, ik kijk uit over water en
velden. Helaas is er ook een soort motor of generator bij mijn raam die een paar uur per dag aanstaat. Officieel blijf ik hier tot woensdagmorgen vroeg, dan vlieg ik terug naar Yangon en van daar de volgende dag naar Thailand. Maar ik ga kijken of ik een of twee dagen eerder kan; ik wil weer naar een geciviliseerd land en weg uit de kou.