Na een week yoga
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
23 December 2006 | Thailand, Bangkok
Morgen is het kerstavond, overmorgen eerste kerstdag... Wij hebben niet echt een kerstgevoel. Er staat hier wel een versierde kerstboom, maar dat ziet er een beetje misplaatst uit.
Het weer hier op Koh Samui is al de hele week stormachtig; je kunt niet op het strand zitten hier (meestal niet eens lopen), er slaan hoge golven over het terras achter het strand en het is meest zwaar bewolkt. Vandaag is het een tikje rustiger, maar vanaf morgen worden de hoogste golven in jaren verwacht.
Na een week te hebben geleefd op rijst met groenten (behalve dan dat tripje naar het italiaanse restaurant) en twee uur per dag power yoga te hebben beoefend, ben ik akelig slank en strak aan het worden. Maar ik heb ook honger en kan geen rijst of groenten meer zien... Snif... moet dat mijn kersteten worden? Er mag hier niet eens alcohol gedronken worden, in dit yoga centrum! Stel je voor, oudjaar zonder champagne of wijn!
Ook begin ik tekenen van vermoeidheid te vertonen. Morgen sla ik maar eens een lesje over denk ik. De eerste mensen gaan morgen al weg, voor velen is een week wel genoeg en dat gevoel krijg ik ook.
Maar daar komt nog bij dat ik echt begin te verlangen naar huis, vrienden, familie, jullie allemaal! Nu Ria weg is, mis ik het om een volwassene bij me te hebben die ik ken en niet alleen maar aardige en leuke mensen waar je van die 'nieuwe' gesprekken mee hebt. En na vier maanden wil ik ook wel weer eens een kamer voor mezelf alleen, mijn eigen space.
Maar ik vertoon ook tekenen van heimwee naar mijn eigen land. Sinds een week krijg ik namelijk tranen in mijn ogen als iemand zegt:"Kom je uit Amsterdam? Oh, mooie stad." Dan moet ik even slikken en zie mezelf alweer langs de grachten fietsen of lopen, of door het parkje in Oostenburg... Eigenlijk zou ik het liefste met Oudjaar thuis zijn. We kijken het even aan, en het hangt er ook vanaf of er uberhaupt vluchten zijn, maar er is een kansje dat we met Oudjaar vanaf ons eigen balkon het Nederlandse vuurwerk kunnen bekijken.
Het weer hier op Koh Samui is al de hele week stormachtig; je kunt niet op het strand zitten hier (meestal niet eens lopen), er slaan hoge golven over het terras achter het strand en het is meest zwaar bewolkt. Vandaag is het een tikje rustiger, maar vanaf morgen worden de hoogste golven in jaren verwacht.
Na een week te hebben geleefd op rijst met groenten (behalve dan dat tripje naar het italiaanse restaurant) en twee uur per dag power yoga te hebben beoefend, ben ik akelig slank en strak aan het worden. Maar ik heb ook honger en kan geen rijst of groenten meer zien... Snif... moet dat mijn kersteten worden? Er mag hier niet eens alcohol gedronken worden, in dit yoga centrum! Stel je voor, oudjaar zonder champagne of wijn!
Ook begin ik tekenen van vermoeidheid te vertonen. Morgen sla ik maar eens een lesje over denk ik. De eerste mensen gaan morgen al weg, voor velen is een week wel genoeg en dat gevoel krijg ik ook.
Maar daar komt nog bij dat ik echt begin te verlangen naar huis, vrienden, familie, jullie allemaal! Nu Ria weg is, mis ik het om een volwassene bij me te hebben die ik ken en niet alleen maar aardige en leuke mensen waar je van die 'nieuwe' gesprekken mee hebt. En na vier maanden wil ik ook wel weer eens een kamer voor mezelf alleen, mijn eigen space.
Maar ik vertoon ook tekenen van heimwee naar mijn eigen land. Sinds een week krijg ik namelijk tranen in mijn ogen als iemand zegt:"Kom je uit Amsterdam? Oh, mooie stad." Dan moet ik even slikken en zie mezelf alweer langs de grachten fietsen of lopen, of door het parkje in Oostenburg... Eigenlijk zou ik het liefste met Oudjaar thuis zijn. We kijken het even aan, en het hangt er ook vanaf of er uberhaupt vluchten zijn, maar er is een kansje dat we met Oudjaar vanaf ons eigen balkon het Nederlandse vuurwerk kunnen bekijken.
-
23 December 2006 - 07:21
Maria:
Hé Susanne,
Ja, dat Kerstgevoel...wat is dat toch? In ieder geval beleeft iedereen dat anders. Weken geleden zag ik er als een berg tegenop, nu merk ik dat ik wel kan genieten van al die prachtige versiering in de stad. Thuis prijkt ook een boom en branden veel kaarsen. Ik ga zelf koken voor moeder en zus en kan ook genieten van al die voorbereidingen ook al doen we het simpel, maar wel met liefde en aandacht. Ik ontwijk al die gestresste mensen bij AH die allemaal hetzelfde willen eten en zodoende lopen te mopperen dat alles op is.
Dat je nu verlangt naar huis, lijkt me heel vanzelfsprekend, je bent al zo lang op reis, al met al heel indrukwekkend en intensief. Het lijkt me ook fijn om te voelen dat er een plek is in deze universe waar jij je thuis voelt. Je bent vrij, als dat verlangen zo sterk wordt, volg. Enfin, dat kun je zelf heel goed (groot ego!!).
Je te souhaite joyeux Noël.
Liefs, Maria -
24 December 2006 - 08:36
ANila:
Ja zo een reis kan heel lang duren en hoe leuk het ook is ,soms roept thuis harder dan je bedacht had.
Goede kerstdagen voor jou en Aicha ...en een mooie jaarwisseling of het nu hier in Mokum is of daar in het " Verre" oosten! -
29 December 2006 - 13:10
Machteld:
Suus. je wordt helemaal depressief van die Yoga! Yoga kan heel lekker zijn hoor maar misschien heb je iets teveel cellulitis verbrand in een te korte tijd!
(voor alle yoga-fans onder de lezers: ik heb er niets tegen hoor!)
Heel normaal zo'n dipje, En stiekum ben ik er wel blij om dat je natuurlijk uiteindelijk weer gewoon een keer naar 'huis' komt!
Liefs Machteld
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
