Laos en verder

Oh jee, deze site begint een schromelijke achterstand op te lopen. Laos is alweer zo lang geleden!

Ik zie dat mijn laatste bericht dateert van Vientiane. We zaten toen met een flinke overload aan indrukken, konden er niet veel nieuwe sights meer bij hebben.
Om weer op te laden voordat we Luang Prabang zouden aandoen, zijn we eerst naar Vang Vieng gereisd, een prachtig oord aan een rivier, een paar uur reizen ten noorden van Vientiane. Ter vergroting van het relaxende effect hadden we gekozen voor een gerieflijk middenklasse hotel aan de rivier, Elephant Crossing. Vanuit onze bedden (en zelfs vanuit ons ligbad!) keken we uit over de rivier en het weelderige groene landschap met karstrotsen daarachter. Met het verstrijken van de dag veranderde het licht op de feerieke rotsformaties en het landelijke leven dat zich aan de voet ervan afspeelde. Locals wasten zich in de rivier, vertrokken met ossenkarren naar het land en kwamen 's avonds weer terug, er was altijd wat te zien. 's Nachts kon je er een speld horen vallen dus sliepen we heerlijk. Tijdens die dagen hebben we vooral uitgerust; genoten van het uitzicht, gekayakt, gezwommen in de rivier, drijvend op een opblaasband een grot bezocht en op zo'n zelfde band de rivier af gedreven. Voor Aicha was er een nog veel grotere attractie, de zogenaamde 'swings'. Langs de rivier zijn openluchtbars gebouwd, waar je liggend op bamboe plateau's van je drankje kunt genieten en swingen op de muziek. Bij die bars hebben ze enorm hoge torens gebouwd, van zo'n 12 meter. Vanaf die toren krijg je een trapeze aangereikt waarvan het touw een heel eind verderop boven de rivier is bevestigd. Dan word je geacht hangend aan die trapeze van de toren af te springen, waarbij je met enorme snelheid boven de rivier heen en weer slingert totdat je loslaat en met een oorverdovende plons in het water belandt. Hoe meer biertjes men op heeft, hoe stoerder men wordt en met veel bravoure klimmen degenen die indruk willen maken dan de toren op, om onder luide kreten en applaus van de toeschouwers de sprong te wagen. Met mijn hoogtevrees kom ik niet eens het trappetje op, maar Aicha heeft zich binnen no-time eeuwige roem verschaft in heel backpacking Laos door als klein kind tientallen keren van de swing te gaan. Overal waar we daarna kwamen, zelfs in Luang Prabang, troffen we backpackers die zeiden: "Hee, daar heb je dat meisje van de swing!"
En tot mijn grote bewondering heeft ook Ria het gepresteerd om er een keer vanaf te gaan.
Ik zal proberen deze week een filmpje van Aicha aan de swing op mytube te plaatsen.

Na 4 dagen Vang Vieng stapten we in een minibusje richting Luang Prabang. Het landschap in dat deel van Laos is zeer bergachtig en groen, de weg kronkelt spectaculair door dorpjes en langs dramatische bergketens. Hier doet het ons aan Nepal denken; zelfs de mensen lijken een beetje op Nepalezen en dragen grote takkenbossen op hun rug.
Na een bloedstollende reis (de chauffeur vindt het niet nodig om al te veel te remmen in de haarspeldbochten) bereiken we Luang Prabang, de stad waarover we zoveel gehoord en gelezen hebben.Veel mensen en publicaties zeggen dat Luang Prabang een van de mooiste plekken ter wereld is.

Eeuwenlang was het een soort 'Timboektoe' voor Fransen die zo ver mogelijk weg wilden zijn van Frankrijk. Het was afgelegen, ligt mooi langs twee rivieren (o.a. de Mekong) en bevat ontzettend veel hele mooie boeddhistishe tempels.
De Fransen hebben er in de kleine straatjes langs de rivier mooie koloniale villa's achtergelaten die het stadje een speciale sfeer geven; enerzijds de tempels, anderzijds het mediterrane uiterlijk van de Franse gebouwen. Middenin Luang Prabang torent een hoge berg, de Phou Si ('poesie', zoals wij altijd zeiden), met daarop een stoepa en een tempel. Verder zijn er veel lekkere restaurantjes langs de Mekong en is er een heel toeristische avondmarkt.

We nemen een week in deze stad, vooral omdat we het wat rustiger aan willen doen. In ons hotelletje 'Jaliya' doen we 's ochtends schoolwerk in de tuin en 's middags fietsen we door het stadje. Blase en overvoerd met tempels als we zijn, zien we toch nog dingen die indruk maken. De Mekong, waarop we een boottocht maken, is hier voor het eerst echt mooi - je vaart door een dunbevolkt groen berglandschap met slechts hier en daar een dorpje. En de Wat Xieng Thong is de mooiste boeddistische tempel die ik ooit gezien heb.
Verder bezoeken we een waterval in de jungle buiten de stad, waar we zwemmen en Aicha een ontmoeting met een tijgerin heeft. De tijgerin is als kleintje gered, nadat haar moeder door stropers is doodgeschoten. Haar redders hebben haar in een omheind stuk jungle gezet. Meestal kun je haar niet zien, dan ligt ze ergens tussen de bomen te slapen. Maar als wij er zijn, loopt ze net achter het hek. Er hangt een bordje dat je je hand niet bij het hek moet houden, anders bijt de tijgerin hem eraf. Aicha loopt voor het hek heen en weer om foto's te maken en opeens begint de tijgerin heel speels te kijken, als een poes, en voor Aicha uit heen en weer te dartelen langs het hek. Zo spelen ze samen een hele tijd krijgertje. Later mag Aicha helpen bij het voeren van de tijgerin en terwijl die op de grond ligt te eten, kan ze haar zelfs aaien! "Deze hand was ik nooit meer!" zei ze na afloop - maar gelukkig heb ik haar ervan kunnen overtuigen de normale hygiene toch maar weer op te pakken.

Van Vientiane zijn we op 1 december naar Bangkok gevlogen. Bangkok is voor ons een beetje thuiskomen. Niet dat het mijn favoriete stad is, dat weten de oplettende lezers, maar we weten er nu de weg, hebben onze vaste stek en onze vaste gewoontetjes daar. In Reflections voelen we ons welkom, we kennen iedereen en iedereen kent ons. Er liggen pakjes vanuit Nederland, van Barbara, er is een Wifi area en mijn laptop ligt er zodat ik achterstallige zaken kan regelen. Om de hoek is een Villa Market, een grote supermarkt voor expats waar je dingen van thuis kunt kopen, zelfs drop (autodrop weliswaar, maar alles is goed nu)! En we gaan er altijd even naar de bioscoop, ditmaal met onze nieuwe kennis Jacqueline en haar kinderen, die al jaren in Bangkok wonen.

Sinterklaas vieren we in de tuin van het Marriott hotel, bij 32 graden. Er zijn pepernoten, speculaasjes en zelfs gevulde speculaas! Onder de wuivende palmen zingen honderden kindertjes die nog nooit in Holland sinterklaas hebben gevierd 'Hoor de wind waait door de bomen', totdat een hevig zwetende Sint eindelijk op een boot over de Chao Phraya rivier komt aangevaren. "Precies zoals in Nederland..!" verzucht een oudere dame met Beatrix kapsel en parelketting.

De trip naar Phnom Penh is omgezet in een trip naar het Cambodjaanse strand in Sihanoukville. Sihanoukville zelf en haar stranden zijn erg druk en volgebouwd met restaurantjes. Je ziet er veel alleenstaande westerse mannen van middelbare leeftijd in het gezelschap van Cambodjaanse vrouwtjes, en zelfs met hele kleine kinderen - van Aicha's leeftijd! Gelukkig kunnen we deze schokkende taferelen heel makkelijk ontvluchten door een brommertje een paar kilometer naar het zuiden te rijden. Zodra je de bebouwde kom verlaat, strekken zich vele kilometers spierwitte verlaten stranden voor je uit, zoals je die in Thailand nergens meer kunt vinden.

Om de reis van Sihanoukville naar Bangkok te breken (14 uur met de bus!) stoppen we halverwege een paar dagen in Koh Chang. De reis van Sihanoukville naar Koh Chang gaat over onverharde wegen door een ongerept junglegebied. We moeten vier brede rivieren oversteken. Dit gebeurt telkens met een heel primitief pontje, bestaand uit een vlot met een longtail motor eraan. Ik weet nu weer waarom we deze reis ons zoveel hebben verplaatst: juist van het reizen op deze manier geniet ik ontzettend.

Morgen rijden we door naar Bangkok, waar we kerstinkopen gaan doen en afscheid nemen van Ria. Zij neemt zaterdagavond het vliegtuig terug naar Nederland. Wij gaan zondag naar Koh Samui voor de twee weken durende Ashtanga Yoga retraite.

Ik wens jullie allemaal hele fijne dagen.