Op doorreis
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Susanne
16 September 2006 | Nederland, Amsterdam
Nadat we in het Yak Hotel waren aangekomen, zijn we meteen de oude stad in gelopen, die aan de overkant van ons hotel begon.
We lopen nog te wankelen op onze benen als we ons mengen met de menigte die 'om mani padme hum' mompelend de Barkhor loopt, de rondgang rondom de heilige tempel Jokhang. Zeg maar het Mekka voor Tibetaanse boeddhisten. Uit heel Tibet komen ze hierheen; vrouwen met ongelooflijke sieraden en edelstenen (turkoois en bloedkoraal) in het haar, mummelende oudjes met gebedsmolens, verwilderd uitziende nomaden met kinderen aan de borst, de grote mannen uit Kham, met lange vlechten om hun hoofd gewikkeld. Het gekke is, zij zijn net zo gebiologeerd door ons (met name aicha) als wij door hun. 'Ning tsjeu!' horen we hier de hele tijd, dat betekent zoiets als: 'Mooi, schattig'.
We zijn bij de Jokhang aangeland en lopen de heilige tempel binnen. Er staat een rij, waarvoor weten we niet, maar we gaan er maar in staan. Binnenin het heiligdom schuifelen we in de rij van boeddhabeeld naar boeddhabeeld, de een nog mooier dan de ander. Als Tibetaans boeddhist zou ik nu misschien in religieuze vervoering moeten raken maar ik ben alleen maar overdonderd, door de menigte, de veelheid aan indrukken, de wereld die om me heen draait omdat ik nog niet gewend ben aan de hoogte.
Als de monniken zich in het midden van de tempel verzamelen om te gaan bidden klinkt het voor mij weer vertrouwd. Aicha luistert er ook graag naar. Maar de tempel gaat bijna sluiten en wij moeten gaan eten dus vertrekken we weer.
De volgende dag voel ik me al bijna normaal. Aicha heeft als enige geen enkele last van de hoogte gehad, terwijl kinderen vatbaarder zijn voor hoogteziekte. Misschien komt het door de Diamox die we van Subash hebben gekregen en braaf innemen.
In elk geval voelt het dinsdag al veel normaler en kan ik het allemaal rustig in me opnemen. We gaan nogmaals naar het Jokhang en nu kan ik echt zien hoe prachtig het is.
's Middags bezoeken we de Ramoche tempel, een kleiner heiligdom maar gek genoeg eentje die mij meer raakt - ik krijg er kriebeltjes van in mijn buik. Van daar reizen we per fietsriksja (speciaal voor Aicha) door naar het Sera klooster, aan de rand van de stad gelegen. Onze riksjarijder trapt zich een ongeluk want de weg loopt iets omhoog. Als hij even uitrust ziet Aicha haar kans schoon en springt op het zadel, waarna ze met mij nog in het karretje kwiek wegrijdt. Ze gebaart naar achteren dat de man ook moet gaan zitten maar dat is zijn eer te na. Hij is stomverbaasd. Met haar als riksjarijder kom ik nu een stuk harder vooruit, maar na een tijdje sommeer ik haar toch om te stoppen, want de riksjaman strompelt wat verloren achter ons karretje aan. Ik denk dat hij nog nooit zoiets gezien heeft. Van Aicha verbaast me niets meer, maar toch: op 3600 meter hoogte, pas 24 uur geleden aangekomen...
Sera is een van de belangrijkste kloosteruniversiteiten in Tibet. Tegenwoordig zitten de echte leraren ervan in Zuid-India, waar ze een nieuwe versie hebben opgericht. Zoals we bij Peking Express hebben gezien, debatteren de monniken elke middag daar in de tuin. Dat is een heel spektakel. Ze doen het als een soort gevecht, waarbij er eentje zit en de ander staat. Met theatrale gebaren imiteert de staande partij een soort karateslagen, waarbij hij heel overdreven in zijn handen klapt iedere keer als hij met een argument komt om de ander onderuit te praten. De ander dient dan van repliek, terwijl hij rustig blijft zitten. Er zitten altijd groepjes monniken omheen. Om vijf uur is het afgelopen en wij moeten heel erg nodig naar de WC. (Van die Diamox ga je extra veel plassen, en op hoogte moet je zowiezo drie liter per dag drinken) We lopen wanhopig door het grote complex (een klein dorp lijkt het wel) maar nergens wc's. Als we ergens een monnik zien, proberen we het hem te vragen maar ze wijzen alleen maar naar de uitgangspoort. Buiten de poort bevindt zich inderdaad een openbaar toilet.
Nou verbaast mij het volgende. De Chinezen hebben de technische vooruitgang naar Tibet gebracht. Pas nog een enorme spoorlijn aangelegd, overal worden wegen aangelegd in hoog tempo, Lhasa is een grote disco van chinese neonverlichting, iedereen heeft een mobiele telefoon (en er is een goed netwerk!) en er rijden scootertjes op elektriciteit die geen geluid maken (super, zouden we in Nl ook moeten hebben). Maar op WC-gebied lopen ze nog minstens 1000 jaar achter. Een WC hier is een rij gaten in de grond, zonder water en zonder muurtjes ertussen. Er wordt nooit iets schoongemaakt, de poep zit echt overal. De bedoeling is echter dat het netjes in het gat belandt, waar het vervolgens blijft liggen tot het is opgevreten door de maden. Ik ben altijd bang dat mijn RayBan van mijn hoofd glijdt en in zo'n gat valt. Je moet echt je adem inhouden als je daarheen gaat want je slaat steil achterover van de onbeschrijflijke stank. Voor de liefhebbers heb ik een foto gemaakt, die ik binnenkort op Webshots zal zetten...
De derde dag in Lhasa gaan we op stap met Regien, die ik al vele jaren ken van het boeddhistische instituut. Zij is al sinds januari op reis en toevallig is zij ook net in Lhasa, dus dat is hartstikke leuk. We gaan met zijn allen naar Drepung, een ander belangrijk kloostercomplex. Er hebben daar vroeger 7700 monniken gewoond, maar nu zijn er nog maar 700 over. Veel gebouwen zijn verwoest. De laatste jaren wordt er veel gerestaureerd. Desalniettemin vergapen we ons aan de prachtige beelden, schilderingen en gebouwen. Regien weet veel meer van alle boeddhavormen dan ik en bovendien kan ze de Tibetaanse bordjes lezen die erbij staan, dus ze kan ook Ria en Mariam veel erover vertellen.
Als we in de grote gebedshal komen, horen we ergens in een zijruimte geroezemoes. Ik loop het trapje op en gluur nieuwsgierig naar binnen. In een kapel zit een tiental jonge monniken tussen duizenden katags (rituele zijden witte sjaals). Ze zijn bezig ze te ontwarren. Links van hen bevindt zich een twee meter hoge berg sjaals en hun bovenlichamen steken net boven een zijden witte zee uit. Ze zien me en gebaren ons binnen te komen. Ze willen met ons op de foto, en met Aicha, we verstaan elkaar niet maar het is heel gezellig. Als er een oudere monnik de tempel betreedt gaan we gauw weg, want we mogen daar niet zijn.
Pas aan het eind van de middag komen we weer terug in de stad.
Inmiddels hebben we Lhasa verlaten en trekken een paar dagen met een minivan door Centraal Tibet. Daarover later meer.
Liefs van ons, aan iedereen die ons volgt, en bedankt voor de leuke reacties!
We lopen nog te wankelen op onze benen als we ons mengen met de menigte die 'om mani padme hum' mompelend de Barkhor loopt, de rondgang rondom de heilige tempel Jokhang. Zeg maar het Mekka voor Tibetaanse boeddhisten. Uit heel Tibet komen ze hierheen; vrouwen met ongelooflijke sieraden en edelstenen (turkoois en bloedkoraal) in het haar, mummelende oudjes met gebedsmolens, verwilderd uitziende nomaden met kinderen aan de borst, de grote mannen uit Kham, met lange vlechten om hun hoofd gewikkeld. Het gekke is, zij zijn net zo gebiologeerd door ons (met name aicha) als wij door hun. 'Ning tsjeu!' horen we hier de hele tijd, dat betekent zoiets als: 'Mooi, schattig'.
We zijn bij de Jokhang aangeland en lopen de heilige tempel binnen. Er staat een rij, waarvoor weten we niet, maar we gaan er maar in staan. Binnenin het heiligdom schuifelen we in de rij van boeddhabeeld naar boeddhabeeld, de een nog mooier dan de ander. Als Tibetaans boeddhist zou ik nu misschien in religieuze vervoering moeten raken maar ik ben alleen maar overdonderd, door de menigte, de veelheid aan indrukken, de wereld die om me heen draait omdat ik nog niet gewend ben aan de hoogte.
Als de monniken zich in het midden van de tempel verzamelen om te gaan bidden klinkt het voor mij weer vertrouwd. Aicha luistert er ook graag naar. Maar de tempel gaat bijna sluiten en wij moeten gaan eten dus vertrekken we weer.
De volgende dag voel ik me al bijna normaal. Aicha heeft als enige geen enkele last van de hoogte gehad, terwijl kinderen vatbaarder zijn voor hoogteziekte. Misschien komt het door de Diamox die we van Subash hebben gekregen en braaf innemen.
In elk geval voelt het dinsdag al veel normaler en kan ik het allemaal rustig in me opnemen. We gaan nogmaals naar het Jokhang en nu kan ik echt zien hoe prachtig het is.
's Middags bezoeken we de Ramoche tempel, een kleiner heiligdom maar gek genoeg eentje die mij meer raakt - ik krijg er kriebeltjes van in mijn buik. Van daar reizen we per fietsriksja (speciaal voor Aicha) door naar het Sera klooster, aan de rand van de stad gelegen. Onze riksjarijder trapt zich een ongeluk want de weg loopt iets omhoog. Als hij even uitrust ziet Aicha haar kans schoon en springt op het zadel, waarna ze met mij nog in het karretje kwiek wegrijdt. Ze gebaart naar achteren dat de man ook moet gaan zitten maar dat is zijn eer te na. Hij is stomverbaasd. Met haar als riksjarijder kom ik nu een stuk harder vooruit, maar na een tijdje sommeer ik haar toch om te stoppen, want de riksjaman strompelt wat verloren achter ons karretje aan. Ik denk dat hij nog nooit zoiets gezien heeft. Van Aicha verbaast me niets meer, maar toch: op 3600 meter hoogte, pas 24 uur geleden aangekomen...
Sera is een van de belangrijkste kloosteruniversiteiten in Tibet. Tegenwoordig zitten de echte leraren ervan in Zuid-India, waar ze een nieuwe versie hebben opgericht. Zoals we bij Peking Express hebben gezien, debatteren de monniken elke middag daar in de tuin. Dat is een heel spektakel. Ze doen het als een soort gevecht, waarbij er eentje zit en de ander staat. Met theatrale gebaren imiteert de staande partij een soort karateslagen, waarbij hij heel overdreven in zijn handen klapt iedere keer als hij met een argument komt om de ander onderuit te praten. De ander dient dan van repliek, terwijl hij rustig blijft zitten. Er zitten altijd groepjes monniken omheen. Om vijf uur is het afgelopen en wij moeten heel erg nodig naar de WC. (Van die Diamox ga je extra veel plassen, en op hoogte moet je zowiezo drie liter per dag drinken) We lopen wanhopig door het grote complex (een klein dorp lijkt het wel) maar nergens wc's. Als we ergens een monnik zien, proberen we het hem te vragen maar ze wijzen alleen maar naar de uitgangspoort. Buiten de poort bevindt zich inderdaad een openbaar toilet.
Nou verbaast mij het volgende. De Chinezen hebben de technische vooruitgang naar Tibet gebracht. Pas nog een enorme spoorlijn aangelegd, overal worden wegen aangelegd in hoog tempo, Lhasa is een grote disco van chinese neonverlichting, iedereen heeft een mobiele telefoon (en er is een goed netwerk!) en er rijden scootertjes op elektriciteit die geen geluid maken (super, zouden we in Nl ook moeten hebben). Maar op WC-gebied lopen ze nog minstens 1000 jaar achter. Een WC hier is een rij gaten in de grond, zonder water en zonder muurtjes ertussen. Er wordt nooit iets schoongemaakt, de poep zit echt overal. De bedoeling is echter dat het netjes in het gat belandt, waar het vervolgens blijft liggen tot het is opgevreten door de maden. Ik ben altijd bang dat mijn RayBan van mijn hoofd glijdt en in zo'n gat valt. Je moet echt je adem inhouden als je daarheen gaat want je slaat steil achterover van de onbeschrijflijke stank. Voor de liefhebbers heb ik een foto gemaakt, die ik binnenkort op Webshots zal zetten...
De derde dag in Lhasa gaan we op stap met Regien, die ik al vele jaren ken van het boeddhistische instituut. Zij is al sinds januari op reis en toevallig is zij ook net in Lhasa, dus dat is hartstikke leuk. We gaan met zijn allen naar Drepung, een ander belangrijk kloostercomplex. Er hebben daar vroeger 7700 monniken gewoond, maar nu zijn er nog maar 700 over. Veel gebouwen zijn verwoest. De laatste jaren wordt er veel gerestaureerd. Desalniettemin vergapen we ons aan de prachtige beelden, schilderingen en gebouwen. Regien weet veel meer van alle boeddhavormen dan ik en bovendien kan ze de Tibetaanse bordjes lezen die erbij staan, dus ze kan ook Ria en Mariam veel erover vertellen.
Als we in de grote gebedshal komen, horen we ergens in een zijruimte geroezemoes. Ik loop het trapje op en gluur nieuwsgierig naar binnen. In een kapel zit een tiental jonge monniken tussen duizenden katags (rituele zijden witte sjaals). Ze zijn bezig ze te ontwarren. Links van hen bevindt zich een twee meter hoge berg sjaals en hun bovenlichamen steken net boven een zijden witte zee uit. Ze zien me en gebaren ons binnen te komen. Ze willen met ons op de foto, en met Aicha, we verstaan elkaar niet maar het is heel gezellig. Als er een oudere monnik de tempel betreedt gaan we gauw weg, want we mogen daar niet zijn.
Pas aan het eind van de middag komen we weer terug in de stad.
Inmiddels hebben we Lhasa verlaten en trekken een paar dagen met een minivan door Centraal Tibet. Daarover later meer.
Liefs van ons, aan iedereen die ons volgt, en bedankt voor de leuke reacties!
-
16 September 2006 - 10:53
Olaf:
wat een geweldige trip, ooooooooo susanne, leuke avonturen en je schrijft verrukkelijk visueel en dus erg leesbaar......vooral het wc verhaal en de monniken en het gezang.....en je houdt ons heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg goed op de hoogte, hoera...veel plezier maar weer.liefs van olaf -
17 September 2006 - 10:12
Diego En Melania:
Hallo Aicha en Susanne,
Het klinkt allemaal geweldig behalve de wc's. Wie is regien en hoe komt het dat ze Tibetaans kan lezen? Nu ik zo jullie verhalen lees denk ik toch ook maar een keertje richting Nepal en Tibet te gaan. Diego heeft woensdag zij eerste sportdag gehad. Hij was ervan overtuigd de beste en snelste te zijn van zij klas. Dit was de dus dag der werkelijkheid. Gelukkig voor Diego is hij af en toe de beste en gelukkig voor de mensheid is er ook verloren ( over touwtrekken tegen meisjes word hier in huis niet meer gesproken).We hebben deze week lekker veel op het water kunnen zitten, het is hier prachtig weer.
Tot het volgende verhaal en zorg goed voor elkaar.
Dikke kus Aïcha -
17 September 2006 - 11:12
Yvonne:
Gewoon te gek!! Heerlijk om te lezen, leuke schrijfstijl!
Nog veel plezier, tot de volgende keer.
Groetjes
Yvonne -
17 September 2006 - 14:20
Scar:
Sommige dingen wil je niet weten maar toch ook weer wel. Kom maar op met die wc-foto... -
19 September 2006 - 10:01
Elsa:
ik zit met open mond voor het scherm;prachtigverhaal
enmooieaktie vanaicha!look
forward to more;glij niet uit in de shit!!veel liefs voor alle drie en lots of fun.19/09elsa -
19 September 2006 - 12:58
Susanne:
Wat leuk, zulke enthousiaste reacties!
Regien ken ik al heel lang van het boeddhistische centrum. Zij heeft in Nederland lessen Tibetaans gevolgd bij een Tibetaanse monnik.
Wat leuk, die sportdag van Diego!
Sinds vandaag heeft Aicha er een 'broertje' bij: we hebben een jochie gesponsord van het tehuis voor zwerfkinderen. Hij heet Ganesh en is ook 9, maar een kop kleiner dan A. Hij is wees en heel bijdehand. Hij was erg blij dat hij nu eindelijk een 'moeder' had. En Aicha is ook blij met haar broertje. Morgen wil ze er weer heen.
Groetjes,
Susanne -
25 September 2006 - 13:37
Lisiemo:
Hoi Suus (en Aicha),
Leuk om jullie avonturen te lezen! Krijg meteen weer reiskriebels, maar ja zo lang weg kan ik nu niet maken.
Mijn reisplannen zijn trouwens gewijzigd: Marokko is niets geworden: groep zat al vol. Nu ga ik met een vriendin effe twee weken naar Barcelona en omgeving. In december hoop ik richting Azie te kunnen vertrekken, mogelijk Birma.
In je verhalen mis ik hoe het allemaal met de bagage is gegaan. Is het allemaal gelukt en hoe waren de reacties van de kinderen van het weeshuis?
Wat een verhaal trouwens over je ontmoeting kort voor je vertrek met ....
Ik blijf jullie volgen,
groetjes
Liesbeth
-
27 September 2006 - 11:42
Susanne:
Hoi Liesbeth,
Sorry, heb niet meer bericht over de zak met kleren omdat we toen naar Tibet waren. We hebben de kleren de dag ervoor afgeleverd, 15 kilo om precies te zijn. Ze waren er erg blij mee. De eerste helft, ook 15 kilo, is twee weken daarvoor afgeleverd door een andere reiziger. We hadden ook speelgoedjes meegenomen, waar de kinderen erg dankbaar voor zijn. Ze hebben zo weinig! Zoals je in een later bericht hebt kunnen lezen, zijn we later teruggegaan en hebben inmiddels een jongetje uit het tehuis gesponsord.
Groetjes,
Susanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
