Kumari festival

Gisteravond is Subash ons komen halen om bij hem thuis te gaan eten. Hij woont hier een eindje vandaan, ongeveer een halfuur lopen, dus een taxi lag voor de hand. Helaas waren de taxichauffeurs aan het actievoeren. Er was de dag ervoor een taxichauffeur overvallen en nu blokkeerden de taxi's massaal een van de hoofdwegen. Dus moesten we lopen. Het avondspits en vooravond van een feestdag. Iedereen probeerde thuis te komen maar wegverkeer was niet mogelijk. Door een enorme verkeerschaos baanden we ons een weg totdat we voorbij de blokkades waren, toen konden we een taxi nemen.
Subash woont leuk, op een heuvel met uitzicht over de stad. Hij en zijn vrouw Tirtha en zoontje Sachit (5) hebben 1 kamer waar ze met zijn drieen in 1 bed slapen. Aan de muur hangt een foto op posterformaat van Subash en mijn vader in Marken. Die is gemaakt toen subash twee jaar geleden bij ons in Nederland was. Op de foto heeft mijn vader al een opgezet gezicht van de Prednison.
Het is heel gezellig bij Subash, maar we vallen om van de slaap. Ik heb maar een halfuur geslapen. Naar Nepalese gewoonte eten we niet voor acht uur, maar dat hou ik echt maar met moeite vol. Om acht uur mogen we eindelijk aan tafel en daarna snel naar het hotel. Ik kan mijn ogen niet meer openhouden.
Vandaag Kumarifestival. Drie dingen goed begrijpen:
1) De Kumari is niet het meest interessante van het festival
2) de koning is niet het meest interessante van het festival
3) de mensen en het schouwspel eromheen zijn het meest interessante van het festival.

Op het Durbar Square staan vier tempels waarvan de onderkant pyramidevormig is. De grootste is gereserveerd voor Nepalese vrouwen en kinderen. Die mogen daar plaatsnemen zodat ze het goed kunnen zien. De tempel naast het Kumaripaleis is voor de pers, die daartegenover voor de toeristen en de kleinste, meest naar achter gelegen tempel is voor de Nepalese mannen.
Al vele uren van tevoren stroomt het plein vol met feestelijk geklede mensen en zoekt iedereen een plekje. Wij nemen plaats bovenop de toeristentempel. Niemand schijnt echter te weten hoe laat de koning en de kumari komen. Ook de militairen en de politie niet, die de orde moeten bewaren terwijl Nepalezen op de toeristentempel proberen te komen, niet-journalisten de perstempel bestormen en de rest probeert op het plein bij het koninklijk paleis te blijven staan. Gewapend met fluitjes vegen de militairen dan weer het plein schoon van mensen, dan weer een van de tempels. Na tien minuten gaat iedereen gewoon weer terug naar zijn oude 'foute' plek en begint het gefluit weer opnieuw. Auto's met militairen en hoogwaardigheidsbekleders rijden af en aan. Af en toe speelt er een fanfare. Er lopen gemaskerde figuren die begeleid door trommels een dansje doen. Volgens mij zijn het Nepalese homo's die eindelijk hun kans schoon zien om hun verkleedwoede uit te leven.
Het is een heerlijke chaos. Gelukkig maar, want het duurt meer dan twee uur voor er iets gebeurt. Maar dan, eindelijk, salueren de militairen, heft de kapel een serenade aan en komt de koning met zijn vrouw aanrijden in een zwarte jaguar. Hij gaat het paleis in en neemt met de bobo's plaats op een bordes. Dan heft het publiek een gekrijs aan: Kumari is gesignaleerd. Gezeten op een hoge kar wordt ze voortgetrokken, niet door paarden, maar door mannen. Ze stopt even voor het bordes en zij en de koning zwaaien naar elkaar. Vervolgens rijdt ze weer weg. Was dat het? Vraagt iedereen elkaar. Ja, dat was het. De rest van de avond blijft het echter feest hier op het plein. Wij gaan lekker het dak van ons hotel op.